غروب جمعه رو نتونستم تحمل کنم از ته قلب کفر گفتم، غریبم ۵ساله دور از همه منو آورده شهری که ۸ساعت فاصله داره با خانوادهامون.
حتی یک نفرم ندارم توی شهر به این بزرگی. شوهرم زندانیمون کرده من و بچه سه ساله مو.
تنهایی حق نداریم بریم بیرون. خودشم آخر هفته اگر واقعا حالش خوب باشه تا پارک بغل خونه یساعت میبره و میاره. چنماهه بازارو ندیدم و همه خریدهام بدردنخور و اينترنتي هست.
بچم خیلی بهانه گیر شده. خدا که فراموشم کرده و بهش امید ندارم. شما با انرژی جمعیتون از ته قلب برام بخواید برم از این خراب شده برگردم وطنم💔
