این چیزی که میگم تجربه خود منه و احساس می کنم بین خیلی از ما به خصوص متولدین دهه شصت ممکنه مشترک باشه. در زمان ما بچه خوب معمولا به بچه مودب ساکت درسخونی گفته می شد که رو حرف پدر و مادر و بزرگترش حرف نمی زد و زیاد تصمیمات بقیه رو زیر سوال نمی برد و اینکه می دونست وقتی پدر و مادرش چیزی میگن(حتی اگر برخلاف میل و علاقه اش باشه) حتما یه چیزی می دونن که میگن و قبول بی قید و شرطش به صلاحشونه. هر بچه ای که اینطور بود بهش میگفتن بچه خوب و معمولا به عنوان الگو معرفی میشد بقیه که سرکش و شیطون بودن و زیادم تو چارچوب والدین و بزرگترا محدود نمیشدن هم بچه بد و نافرمان لقب می گرفتن. اما الان با خودم فکر می کنم بچه خوب بودن واقعا ارزشش رو داشت؟ اینکه بعد از یه مدت دیگه خودت هم نمی دونی چی از زندگی میخوای چون تو ناخودآگاهت فکر می کنی باید چیزی رو بخوای که خوشایند بقیه ست و اون خواسته اصلی رو گم می کنی. اینکه همیشه همه باید ازت راضی باشن و هیچ وقت جرات مخالفت کردن با چیزی که اکثریت درست می دونن و زندگی کردن انتخاب های خودت رو نداشته باشی. همه اینا به نظر من از تبعات بچه خوب بودن اون دورانه. دوست دارم نظرات شما رو هم بدونم و اینکه کسی تونسته به این مشکل غلبه کنه؟
حقققق
مثلا احساس می کنم خیلی از ما شاید از بعضی شرایط تو زندگیمون راضی نباشیم مثلا شغلمون، روابط فامیلیمون، ظاهر و نوع پوششمون و ... اما جرات تغییرش رو نداریم چون هم از سرزنش و نارضایتی اطرافیان می ترسیم و هم خودمون هم نمی دونیم دقیقا چی میخوایم که حالا تغییر کنیم و رضایت درونی پیدا کنیم
من اون سرکش وشیطونه بودم.کلا به حرف گوش نمیدادم.الان ک فک میکنم ازخودم راضیم😄
اینقد با بقیه مقایسمون کردن من ک ب شدت عقده ای شده بودم ت بچگی
من ۷۸ام
ولی با مادرم ۳۵سال فاصله سنی دارم اصن درک نمیکرد
یعنی ذره ای اشتباه نمیکنی صد در صد هر چیزی که گفتی درسته.منم زخم خورده بچه خوب بودنم.
بنظرم همه جا خوبی و بدی با اخلاقی و بی اخلاقی تعریف مشخصی داره و سلیقه ای نیست
هرچند گاهی هنجار شکنی هایی مد میشه
من بچه مثبت بودم تو فامیل اما شیطنتایی داشتم که فقط خانوادم میدونستن. الان از همه اون بچه خلافها موفقترم و در واقع زندگی دخترایی که یادمه تو اون دوران درس نخون بودن بقول خودشون ولگردی میکردن و روابط زیادی رو تجربه میکردن الان اصلا خوب نیست و شکستهای زیادی خوردن و همچنان بی هدف پیش میرن. در چهار چوب خانواده نبودن و طرد شدن اصلا جالب نیست مگر اینکه خانواده شرایط نامتعارفی داشته باشه
❤ولی خیلی اذیت شدم چون ازنظرشون دختری خوب بودکه هم درسخون باشه هم ساکت.ولی من شیطون بودم...درسم بدنبود ولی انقدرررسخت گرفتن زده شدم.واسه یه بیرون رفتن ساده دعواوبحث بود ولی من میرفتم ومیگفتم الان مهمه.حالاهمه دوسم داشتن توفامیل وآشنا ولی خانوادم راضی نبودن هیچوقت.الان ک خواهرم بزرگترشده ودانشگاه میره کاملا رفتاراون موقع منو درک میکنن
بله حرفتون رو قبول دارم اما منظور من هنجارشکنی نبود بلکه پیگیری علایق شخصی بود که شاید متضاد با علاقه و صلاحدید والدینمون بود مثال می زنم خیلی از کسانی که دور ما دوست داشتن هنر بخونن به خاطر نظر والدینشون مجبور شدن ریاضی یا تجربی بخونن چون به نظر اونا فقط تو جامعه دکتر و مهندس شخص موفقی محسوب میشد و خیلی موارد دیگه که بچه علاقه ای داشت که آسیبی به کسی نمی رسوند اما چون خلاف صلاحدید بقیه بود ازش منع میشد
