بی قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست
آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پرزدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مساله دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مساله هاست!
تو تموم دنیامی تو تموم حرفامی
یاری اندر کَس نمیبینم یاران را چ شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چ شد
دلم دلتنگ می شود
برای رفتن از کوچه باغ خانه ی تو
همان جا که دلم قراری تازه می کرد
یک جوی آب زلالی داشتیم
که کودکی هامان در آن بازی می کرد
وقتی اندوه ی در دل تلمبار می شد
آن تو بودی که مرا
نوازش می کرد
آن دیوار های خشتی،
آن در پشتی یادت هست
آن رز های قشنگ
آن راه تنگ را می گویم
آن جا که من و تو می دویدیم
برای گرفتن
پرنده های زرنگ را یادت هست
من یادم هست
که از این کوچه رفتی
و چطور یک دل را تنها گذاشتی
