ازده یازده سال پیش کلی نوشته دارم اونزمان ۱۳_۱۴ساله بودم وخاطرات خوب وبدمو مینوشتم...الان چون دارم رفع انباشتگی میکنم نمیدونم نگهدارم یانه..زندگیم یکنواخت بوده ازخاطرات خوبمونم عکس هست...
بنظرتون نوشته هامم بریزم دور؟..اوناییکه حالموبدمیکنن که کلادورریختم.
شماچی دارین ازاین نوشته ها؟چکارکردین دورریختین یانگهداشتین؟چقد به گذشته سر میزنین؟
وای نندازیا
من دارمشون خونه مامانم ایناست دلم نمیاد دوباره بخونمشون
من نگهشون داشتم البته زیاد نیست
سالی یه بار موقع خونه تکونی
نگهشون داشتم ولی بر من دفتر خاطراتم بقیه برام نوشتن
منظور خاطره روزمرگی نیست
بستگی به خودت داره من باشم میریزم دور
یه اخلاقی دارم اصلا خاطره نمینویسم اهل این کارا نیستم
میدونی چرا؟
چون بعد از یه مدت که ورق بزنم بخونم حالم از خودم به هم میخوره !اگه خاطرات تلخم رو بخونم همش از خودم شاکیم چرا گذاشتم اینجوری شه و خیلی دست و پا چلفتی بودم
اگه هم خاطرات خوشم رو بخونم همش خودم رو سرزنش میکنم چقدر احمق بودم به خاطر اینچیزا ذوق میکردم و شاد بودم !
من دارم از چهارده‌سالگی نوشتم تا الانم ک بیست سالمه مینویسم گاهی🌚فقط دست کسی نباید برسه بهش
من دارم....تقریبا وقتی ۱۷ سالم بود...الان ۲۸ سالمه...
ننداختم ولی خوشم نمیاد بخونم....قایم کردم برای دخترم بخونه
مال من زمانی بود که عاشق‌پسر عموم بودم... بهش زنگ‌میزدم‌جوابمو نمیداد.... اینقدر داخل اون دفترم مینوشتم و گریه میکردم ک برگه خییییس میشد از اشکام...الان برگه های دفتر همه اشکین ولی خشک شدن....
روزای خیلی بدی بود.....
من امسال موقع اثاث کشی یکی از دفترهام رو پیدا کردم تو سن 20سالگی که از مادرم دور شده بودم ، هر روز از غم دوری اش گفته بودم و از خدا خواهش کرده بودم منو به مادرم و مادرم رو به من برسونه و اشک ها ریخته بودم
ولی نشد و دو سال پیش خدا برای همیشه مادرم رو ازم گرفت ، وسط وسایل نشستم و زار زدم
