بزرگ ترین درسی که تا کنون تو زندگیم گرفتم ، درسی بود که این دخترک بهم یاد داد : محبت :)

یکی از زیباترین خاطراتی که داشتم ، بر میگرده به مرداد ماه تابستون امسال ، روزی که من مهم ترین درس زندگیمو گرفتم

——————

با حال نه چندان خوبم راهی دستشویی عمومی شدم

رنگ از صورتم پریده بود ، عرق کرده بودم و معده ام بدجور درد می کرد

از طرفی هم بعد از سر کشیدن ۴ لیوان دمنوش نیاز فوری به استفاده از دستشویی داشتم. از شانس بد من هم ۴ نفر جلوم توی صف بودن

صف بلاخره خالی شد ، فقط دختربچه ی کوچکی جلوی من ایستاده بود ‌

توی این فکر بودم که چرا مسافرت های من هیچوقت به خیر و خوشی نمیگذرند ؟!

واقعا نمی توانستم تحمل کنم  

توی همین فکرها بودم که صدای دخترانه ی نازکی گفت : بفرمایید 😄

سرم رو یه کم بلند کردم و دیدم همون دختر بچه ای که جلوم وایساده بود ، خودشو کشیده کنار و نوبتشو داده به من

گفتم : ب.. ببخشید ؟

دخترک گفت : من بعد از تو میرم ☺️

لبخند مهربونش باعث شد قلبم لبخند بزنه ، در حالی که چهره ی بیمارم بی تفاوت بود.

گفتم : اما... نو..بَتِ ....

دخترک گفت : فقط به نظر می رسه تو بیشتر از من بهش احتیاج داری 🙂

——————

وقتی اومدم بیرون ، دختر منتظرم بود

اولش فکر کردم منتظره دستشویی خالی بشه ، ولی با دیدن من لبخند شیرینی زد و گفت : بهتره صورتتو بشوری 😄

با کمکش رفتم کنار روشویی و خودمو تو آینه نگاه کردم .. شبیه روح شده بودم، رنگم پریده بود و دور چشمام حلقه های سیاهی دیده می شد

کمک کرد به صورتم آب بزنم و برام

دستمال آورد که صورتمو خشک کنم.

دستمو گرفت و تلو تلو خوران دنبالش راه افتادم

کنار حوض عمارت شاپوری نشستیم ، دخترک دستمو گرفت و گفت : اینجا چیکار می کنی ؟ مامان بابات کجان ؟

با بی حالی جواب دادم : مامان بابام و داداشام داخل رستورانه نشسته‌ن ؛ دوست بابام دعوتمون کرده بود جوجه بخوریم ، ولی من حالم خیلی ... 🤕

دخترک : اشکال نداره .. اسمت چیه و چند سالته ؟

من (با بی‌حالی) : اسمم مهرنازه ، ۱۴ سالمه ؛ تو چی ؟

من هشت سالمه (اسمشو یادم نیست) 🙂

مدتی سکوت بین مون برقرار شد

یه کم بعد ، دخترک با حسرت گفت :

«پنج سالگی خیلی سن شیرینیه ، نه ؟ تو دلت برای پنج سالگی ت تنگ نشده ؟»

با اون حال خرابم لبخند زدم و گفتم : آره ، خیلی 🤕🙂 خیلی دلم تنگ شده ، تو چی ؟

دخترک با حسرت و اندوه خاصی جواب داد : منم ، منم همین طور .. زمان خیلی سریع میگذره ..

به خودم جرأت دادم لبخند بزنم

چیزی که می خواستم بگم اما نگفتم ، این بود :

«درسته ، پنج سالگی سن شیرینیه عزیزم.. اما میدونی چی شیرین تره ؟

این که تو ، با این که ۶ سال از من کوچیک تری و حتی منِ مسافر و غریبه رو نمیشناسی ، کمکم کردی که حال بهتری داشته باشم ؛ چیزی که از سن ۵ سالگی شیرین تره ، دختربچه های هشت ساله ی با عقل و بصیرتی هستن که برای بهتر کردن حال آدمای اطراف شون از هر چیزی میگذرن»

الان ۷ ماه و خورده ای از اون روز میگذره

هنوز نمیتونم باور کنم اون دختر به منِ بیمار کمک کرد ، بدون این که انتظار تشکر داشته باشه

و حتی با پذیرفتن این ریسک که ممکنه از من بیماری بگیره

و هنوزم ناراحتم از اینکه اون جمله ی بالا رو بهش نگفتم

از اینکه دیگه نمی بینمش و قیافه ش و یا حتی اسمش رو یادم نمیاد که ازش تشکر کنم

فقط امیدوارم هر جا که هست ، یادش باشه که ۷ ماه پیش ، دختری که برای ۴ روز چیزی نخورده بود رو با محبت خودش سیر کرد

و امیدوارم یه روز این کارش به عنوان یه پاداش به خودش برگرده :)