امشب، شب سختی رو با همسرم گذروندم ...

من ۳۸ سالمه و حدود ده سال سابقه کار دارم... زمانی که باردار شدم کارمند رسمی بودم که قرار بود برای زایمانم مادرم بیاد تهران که یکماه قبل زایمان مادرم کما رفتن و بعدم فوت کردن و حتی دخترمم ندیدن.. این بماند چون مادرم گفتن من میام بچه رو نگه میدارم تو برو سر کار مخصوصا که مادرم عاشق نوه دختر بود و کلا هممون میدونستیم زایمان کنم اصلا مادرم از دخترم مهاله جدا شن... بعد دی ماه که زایمان کردم بهمن شروع کرونا بود و دیگه خودتون میدونین سال اولش چی شد و مرخصی من تموم شد و هیچکس اجازه پرستار گرفتن برای دخترم و به من نداد چون میترسیدن به خاطر رفت و امد ناقل باشه و هزار داستان و من مجبور شدم از شغل رسمیم استعفا بدم. الان دخترم سه سالشه و من دوره ارایشگری دیدم و قصدم اینه چند لاین تخصصی یاد بگیرم تا ارایشگاه بزنم. امروز یکی از همکارام زنگ زد چون چند تا پست رفته بالاتر و گفت دارن دنبال نیرو میگردن بیا من صحبت کنم برگرد سر کارت حیفه... همسرم که اومد من جریان و براش گفتم چشمتون روز بد نبینه... همسرم گفت این همه هزینه کردی تا الان این همه وقت گذاشتی که ارایشگاه بزنی الان میخای برگردی سر کار قبلیت؟؟ خلاصه ازون طرف من به این همکار قول دادم فردا برم اونجا ازین طرفم همسرم گفت حق نداری بری... باید ارایشگاه بزنی. شما جای من بودین چه میکردین؟ همسرم مرد خوب و شریفی هست اما به شدت عصبی کاری به این عصبی بودن ندارم چون مشکلی با هم نداریم که بخاد عصبی شه ولی از اینکه حق انتخاب و ازم میگیره ناراحتم... ازینکه حرف خودش و میزنه و من باید برخلاف میلم قبول کنم ازینکه وقتی داره من و مجبور میکنه به پذیرش خواسته اش غم درونم و نمیبینه... واقعا شما بودین چیکار میکردین؟ من آزادی برای بیرون رفتن سفر رفتن تنهایی هر کلاسی هر جایی هر لباسی هر چیزی دارم همسرم اصلا کاری به کار هیچی نداره و قلبا همدیگه رو دوست داریم و به شدت حامی و حمایت کننده من هست ولی نمیدونم چرا بعضی وقتا زور میگه ... در اخر هم گفت من حرف خودم و زدم تصمیم با خودته... ولی این تصمیم با خودت یعنی اگر رفتی سر کار قبلیت حق نداری صدات در بیاد از هیچی... ببخشید طولانی شد