مهدکودک‌ک‌‌بودم‌همبازی‌نداشتم‌مینشستم‌وسط‌بقیه‌بازی‌میکردن
صدام‌درنمیومد...بعدم‌ک‌کلن‌نرفتم
اومدم‌کلاس‌اول‌‌‌دنبال‌بقیه‌راه‌میفتادم‌بازیشونو‌نگامیکردم
یه‌رفیق‌ب‌عمرم‌پیداکردم‌ک‌اونم‌موندگارنبود‌دزدیدنش
الان‌ک۱۷سالمه‌هنوز‌تنهام‌جیگرم‌داره‌میسوزه
ساکتم‌دوست‌ندارم‌‌اجتماعی‌نیستم‌خیرسرم‌دارم‌میرم‌دانشگاه‌ولی‌همش‌بابچه‌مچه‌هام
نسبت‌ب‌دخترای‌پرحرف‌‌‌حسودی‌میکنم
امشبم‌‌که‌بایه‌صگ‌دعوام‌شد‌‌خالم‌بعدچن‌ما‌اومده‌بود‌هم‌باهاش‌سلام‌کردم‌‌گریم‌گرف‌رفتم‌تواتاق‌بادخترخالمم‌ک‌هیچی‌سلامم نکردم‌ناراحت‌شدن
ریدمم‌ب‌این‌زندگی‌هرکی‌یچی‌بم‌میگه‌فقط‌گریم‌میگیره
دلم‌میخادشرو‌شیطون‌باشم‌حرف‌بزنم
هعییی‌من‌هیچکیوندارم
کارم‌شده‌گریه
گریه
گریه
گریه
تومدرسم‌تنهام
واقعن‌میخام‌دیگه‌هیچکیونبینم‌شوهرمو‌پیداکنم‌برم
