بخاطر حس تنهایی که تو مدرسه دارم و اینکه همش فکر میکنم دیگران قراره مسخره و اذیتم کنن و آزارم بدن تنها چیزی که اومده تو ذهنم اینه که ترک تحصیل کنم چون واقعا نمیکشم از رفتار آدمای مدرسه خسته شدم
با اینکه میدونم اینطوری مسخره دست فامیلا میشم ولی بازم همش خودمو اینطوری آروم میکنم
یه چیزی بهم بگید آدما انقدر برام مهم نباشه رفتارشون
خانوادت اذیتت کردن؟اعتماد بنفستو شخصیتتو خانوادت خورد کردن؟
مگه چیکار میکنن عزیزم؟
ببین ده سال دیگه حتی قیافه اون همکلاسی ها یادت نمیاد و واست مهم نیست چون تازه بخش اصلی زندگیت شروع شده! بی خیال باش بچسب به درست
ببین این مشکلاتت دقیقااااا چند ساله منم دارم
اما من یه دوره کوبیده شدم در حد یکی دو ماه باهم بد رفتاری شده ها اما کلا عوض شدم
تو مدرسه با همه اوکی بودم بعد دانشگاه کم کم شروع شد
الانم دقیقا مثل توام خیلییی دارم تلاش میکنم اوکی بشم
من خودمو کشیدم کنار
خیلییی بدم کشیدم کنار قبلا کل جمعی ک میرفتم دست من بود حرف میزدم از همه چیز با همههه دوست بودم در حدی ک رازهاشو میگفتن
بعد اون قضایا دیگ نه حرف زدم و ن چیزی
بعد یه مدت خواستم تو جمع حرف بزنم استرس میگرفتم تپق شدیدددد میزدم و خیلی بد
الان حرف زدنم اوکی شده
اما فعلا مشکل ارتباطی دارم
راستش منم تقریبا همینطوری بودم
البته زیاد تخریب و اینا نبود
ولی بقیه رو معمولا بالاتر از خودم می دیدم و خیلی حس تنهایی داشتم یعنی قشنگ تیپیکال بچه ی مظلوم بودم
البته الانم هستما
اما الان دیگه مدرسه ای نیستم تو دانشگاهم اوکی بودم تا حد زیادی
تنها راهکار خوب که توی مدرسه انجام دادم و الان یادمه این بود که با یه دختر کم حرف توی کلاسمون که مثل خودم بود دوست شدم و خیلییی اوضاع بهتر شد
نمیدونم چرا نسبت به دوست شدن باهاش گارد داشتم البته شاید یکی از دلیل هاش این بود که قدش بلند بود و ردیف آخر مینشست و منم باید میرفتم پیشش با اینکه قدم بلند نبود
خلاصه سرمو گرم کردم یه جورایی
حتی اگر تو کلاستون کسیو پیدا نکردی مطمئن باش تو مدرسه آدمای کم حرف که دوستی ندارن هستن اونا رو پیدا کن و باهاشون دوست شو حتی اگر مثلا یکسال بزرگتر یا کوچیکتر ازت باشن . حداقل زنگ تفریح ها میتونید برید دنبال هم
