تقریبا نابود شدم دیگه چیزی ازم باقی نمونده

مدام دوست داره دورش بچرخم و از خودش حرف بزنه مدام توهم بیماری داره همش میره دکتر عاشق دارد خوردن و از دارو حرف زدنه هیچ اطلاعات متفرقه ای نداره در مورد هیچ مساله ای اظهار نظر نمیکنه نه اهل کتابه نه فیلم نه موسیقی 

تمام کارهای خونه با منه هیچگونه مسئولینی نداره نه اینکه من نذاشته باشم خودش بیخیاله بارها بهش سپردم کاری انجام بده ولی با انجام نداده یا اونقدر با تاخیر انجام داده که یک ضرری کردیم 

تروخدا کمکم کنید 😭

چکار کنم یک بچه ام دارم بینهایت مودب و مهربون و مظلومه اصلا هیچ آدمی ندیده با هیچکس رفت و آمد نداریم عاشق مهمونی دادن و مهمونی رفته اما ما هیچ جا نمیریم 

نه شکاک نیست حسوده

تو خانواده اینا فقط یکی دو نفر مثل این درس خوندن این و خانوادش همیشه فکر میکردن که خیلی با هوش و نابغه هستن در صورتیکه معمولی ان

جون وقتی وارد خانواده ما شد تقریبا همه یا هم سطح خودش هستن یا بالا تر بخاطر همین نمیتونه اونارو تحمل کنه همیشه گرایش به آدم های پایین تر از خودش داره 

از نظر ظاهری به شدت به خودم و پوششم میرسم اصلا هیچکس نمیتونه بفهمه که من یک بچه دارم اصلا تا الان هیچ وقت نه از ظاهرم نه از تیپم ایرادی نگرفته خیلی باهاش مهربون بودم بی نهایت بهش محبت کردم هیچ وقت از عزیزم کمتر نگفتم بارها بهش ثابت کردم برام مهمه اونقدر این کارو کردم که شاید اونم یاد بگیره من براش مهم بشم ولی مثلا سرما خورم تب دارم سرفه دارم بی حالم اصلا و ابدا به روی خودش نمیاره بعد مامانم میگه مواظب فلانی (من) سرما خورده میگه اا مگه سرماخورده؟ 

من دستم شکسته بود خودم تنها رفتم گچ گرفتم مدام جوری رفتار می‌کرد که انگار میگفت زودتر خوب شو زندگیمون لنگ نمونه 

نمیدونم چرا نمیتونم طلاق بگیرم... رفتم مشاور فقط گریه کردم اصلا نتونستم حرف بزنم آخه اولین بار بود بعد مدت ها یکی میخواست به درد دلم گوش بده... همش با سر اشاره میکردم که نمیتونم حرف بزنم بغض و اشک داشت خفه م می‌کرد خیلی احساس تنهایی میکنم هنش با خودم حرف میزنم 

درس خونده ست کار خوب داره درآمدش خیلی خوبه خوش تیپه خوش قیافه ست اصلا پایین نیست کاملا شبیه هم هستیم ولی از نظر رفتاری با اینکه میدونه جز اون کسی رو ندارم بهم توجه نمیکنه همش اتفاقات روز رو تو ذهنم مرور میکنم اونقدر که براش حرف زدمو ساکت بوده و جوابمو نداده دیگه نمیتونم چیزی بهش بگم میترسم باز ساکت بشه که میشه 

مدام تو خودشه همش به فکر سلامتیشه همش میگم این جسمو چقدر میخوای حفظ کنی دوست نداری حداقل بخاطر این همه از خودگذشتگی من یکم به منم توجه کنی دلمو بدست بیاری من واقعا بهت نیاز دارم میگه درست میگی ولی بازم هیچ کاری نمیکنه 

من تک فرزند بودم حای تا قبل ازدواج یک قبض برق خودم پرداخت نکرده بودم بعد ازدواج اونقدر ازش بی مسئولیتی دیدم که مجبور شدم بار همه چیزو خودم به دوش بکشم کلا 180 درجه تغییر کردم 

چون مجبور شدم چون اگر من مثلا آشغال هارو نبرم حتی اگر کل پارکینگ پر از زباله بشه نمی‌بره مگر اینکه داد بزنم و دعوا راه بندازم اولا همیشه دعوا میکردم کارارو انجام داد ولی الان بخاطر این بچه که هیچکسو جز ما نداره اصلا صدامو بالا نمی‌برم بی سروصدا همه کارا رو میکنم به اندازه دو نفر انرژی میذارم