به هر سو میرم طرد میشم

من خانومی  متاهل هستم  زیبایی معمولی دارم یعنی زیاد تعریف می‌شنوم اگه بقیه بزارن منظورم هم خانواده همسرمه هم خودم یعنی همه اطرافیان از خانواده ها میترسن که ازم تعریف کنن بخاطر اون هر کار خوبی که انجام میدم تشکر که نمیکنن بدتر انتقاد می‌کند یعنی دارم روانی میشم از دست اینجور آدما خیلی سخته به هر دری میزنم رابطه صمیمی بشن اونا یه جور دیگه برداشت میکنند راحت توهین میکنند تهمت میزنن نباید اعتراض کنم چون زود قهر میکنن ومنو عذاب میدن مثلا پسر خاله همسرم وخانومش کلی تعریف کرد مادرشوهرم بهش برخورد باهاشون دعوا کرد چرا از اون تعریف میکنید کم مونده. بود با چوب اونارو بزنه توی خانواده خودمم هم مادرم خواهرم اونجوری هستن ومن خیلی عذاب میکشم میگم چرا باید شما ناراحت بشید بامن بد میشن دشمنی میکنن وار خدا ناراحتم که چرا منو اینجوری عذاب بده بهم نیش میزنند توهین میکنند من ناراحت بشم میگن تو زود رنجی چون بچه نداری ناراحت شدی ما که منظوری نداشتیم ومن حق ناراحت شدن ندارم چون عنگ بی بچگی وحسودی  میزنن😭😭😭 ومن به آیه های قرآن قسم میخورم نه حسود نیستم بعضی موقع ها اینقدر بهم تلقین میکنن خودم هم به خودم شک میکنم تورو خدا کمکم کنید خسته شدم بس که به همه خودمو ثابت کنم اونا باور نکن بخدا من حسود نیستم بخدا فقط می‌خوام دوست باشم چرا منو از خودتون طرد میکنید خیلی خیلی طولانی ولی نمیتونم بنویسم