من در آستانه 40 سالگی و مجردم.نمیدونم چرا قسمم نشد ازدواج و مادر شدن.خیلی دلم یه عشق که کنارش احساس آرامش داشته باشم و بچه ای که در آغوش بگیرمش رو دارم.میترسم تو پیری تنها بمیرم.البته اگه عمری داشتم وپیر شدم.خیلی دست وپام واسه همه خیر بوده مخصوصا مادر بزرگام وپدر بزرگم .مادرم وپدرم.اما خودم پیر بشم کی میاد کمکم.بچه ها واسم دعا کنید همین روزا خدا آدم زندگیمو مردی به معنای واقعی سرراهم قرار بده.بگین آمین.خدا از زبون شما و آمین قلبای پاکتون شاید جواب منو داد
اولا انشالا که زود ازدواج کنی ،دوما بچه برای کمک وقت پیری نیست ،بچه میاریم که عشق بهش بدیم شکوفا بشه زندگی کنه و ما از لحظات خوب وشادیش لذت ببریم ،برات صلوات دادم ازدواج کنی عزیزم
سلام ببین زندگی بالا پایین داره ..من خودم چندسال پیش زندگی خوبی داشتم ..اومدم دوتا حرکت زدم نابود شدم هیچ کس نمیدونه ...نمیشه با زندگی لج کرد .ومن الان 34ساله م هنوز مجردم ..باید بذاری خودش پیش بیاد قسمت همه چی بهم ثابت شده نگران نباش ...
زندگی زود گذر است ....اما تو زندگی کن ...تا توان داری..خوب باش ...بدون دروغ ..بدون کلک ...