میدونم روزای سختی داره میگذره. میدونم تقریبا واسه هیچکی آسون نیست. ولی نمیتونم همیشه من باشم که صبوری میکنم. من باشم که پای صحبتای بقیه میشینم و دلداری شون میدم. دل خودم خونه. قلبم پر از ترک. امشب دلم میخواست سر همشون جیغ بکشم و بهشون بگم من رو هم ببینید. منم آدمم. کم آوردم. به منم حق بدین ناراحتی و مسائل خودمو داشته باشم. 😞😓