الان آره. من راه تورو خیلی وقته که رفتم. با غصه خوردن هیچی درست نمیشه. با سرزنش کردن خودت فقط ضعیفتر میشی و هیچی هم درست نمیشه. باید با خودت و شرایطت به صلح برسی. هر تصنیمی که تابحال گرفتی و هر راهی رو که رفتی، با توجه به شرایطت و طرز فکر و نیازت و دیدگاهت در اون زمان بوده. با حال و احساس الانت گذشته خودت رو ارزیابی نکن. معلومه که ما همیشه رو به رشدیم و همیشه از روز قبل بهتر و عاقلانه‌تر فکر میکنیم؛ اگر اینجوری نباشه یعنی فرقی نکردیم. پس نباید بخاطر رشد فکری و دیدگاهت خودتو سرزنش کنی. مدیریت زندگیت رو به دست بگیر و از مشاور کمک بگیر تا بتونی روابطت رو با مادرت درست کنی. از هیچکی جز خودت توقع نداشته باش و توقعت از خودت رو واقع‌بینانه کن. بعد ببین چی دوست داری و امکانات و شرایطت چقدر بهت آزادی عمل میده و بعد تصمیم بگیر. اولین قدم تو اینه که دست از خودسرزنشی و کمالگرایی برداری.
خب خودت هم خوب درس خوندی و هم خوب کار کردی. میدونی که هرکدوم چه توانمندیهایی نیاز دارن. الان اگر موقعیت کار کردن داری، فقط درصورتی به ادامه تحصیل فکر کن که یا بخوای بری تو دانشگاه کار کنی بعدها، یا بخوای بری از ایران. که البته قبل از اون باید به این فکر کنی که حوصله و علاقه به درس و دانشگاه داری؟ یا ترجیح میدی زودتر تو فضای کاری فرار بگیری؟
این فاکتورها رو که مد نظر قرار بدی بالاخره به نتیجه میرسی. مشکل تو اینه که پرستیژ موقعیتت تو جشم دیگران و خوشحالی مامانت، قبل از واقعیتهای زندگی شخصیت و خواست و خوشحالی خودت و محدودیتها و توانمندیهات قرار گرفتن. به همین خاطر نمیتونی تصمیم بگیری.
