چند ماهی هست ۲ سال اصلا یه طوری شده انگاری خنده های از ته ندارم توی جمع میخندم ولی خوش نمیگذره بهم از ته دل نیست از جمع همسن و سالام فراری ام همه چی اولش برام هیجان داره دلم میخاد خودمو بکشم ولی بیشتر از اون دوست دارم زندگی کنم دوست دارم آدم خوب بیاد توی زندگیم هم سن و سالام و میبینم همه توی زندگیشون هست کسی که از ته دل دوستشون داره اما خودمو مبینم هیچ کس نیست انقدر اعتماد به نفسم اومده پایین که نکنه مشکل از منه تازگیا از کسی خوشم اومده اما میدونم که اون محاله از من خوشش بیاد خیلی حالم بده سر این موضوع کافیه کوچیک ترین چیزی بشه سریع باعث اعصبانیتم میشه دوستام دوستم ندارن انگار فقد هروقت بهم نیاز دارت دنبال منن خسته شدم خسته شدم از اینکه عقایدم انقدر با دوستام متفاوته با همسن و سالام
خیلی احساس بدیه این که آدم انقد حالش بد باشه امروز نمرمو گند زدم شدم ۱۵ نمره درس مهمو انقدر حالم بده حالم بد نمره نیست حالم بد اینه چرا اتفاق خوب توی زندگیم جا نداره چرا باید حسرت بخورم چرا خسته شدم چرا چیزایی که میخام نمیتونم داشته باشم چیزایی که من سرکار میرم به دست بیارمو بقیه همین طوری دارن چرا نمیتونم من خیلی میخونم درس خیلی تلاش میکنم اما امروز که اینطوری شد حالم گرفته شد چرا نتیجه تلاش هامونو نمیبینم ؟خسته شدم بخدا از خودکشی میترسم که فقد زنده بمونم و سرزنش بشم اگه بدونم میمیرم این دنیا و با این حس بد و بغض همین امروز تموم میکردم/:😔
