مرگ (تلنگر)

با اجازه اسی جان 

به تاپیک آخرم سر بزنین شاید تونستین کمکم کنین

دقیقا موافقم زندگی فقط یه بازی خیلی کوتاهه 

بشخصه این زندگی برام هیچ معنایی نداره هر لحظه منتظرم تموم بشه راحت شم

ازش میترسم،اما دوستش دارم و شدیدا در آرزوشم

زندگی ذره ی کاهیست ک کوه‌ش کردیم 

زندگی ماازاول اون دنیا بوده و بعد مرگمونم میریم سرجای اصلیمون این دنیاهم بیهوده نیست اصلا اینجا امدیم تا به کمال برسیم برای زندگیه همیشگیمون 

فردا که ازین دیر فنا درگذریم

با هفت‌ هزارسالگان سربه‌ سریم

شنیدم وقتی آدم میمیره تازه متوجه میشه کاش زنده بودمو کارهای نیک انجام میدادم 

خدایا عاقبت هممونو بخیر کنه 

البته تهش نیستی و نابودی نیست،

ما کالبد عوض میکنیم و وارد مرحله جدیدی از زندگی میشیم.

اما این حرفتو قبول دارم که این دنیا ارزش اینکه عمرمونو به مادیات بگذرونیم نداره،

فرصتمون خیلی کمه، باید اندوخته معنوی جمع کنیم برای زندگی بعدیمون.

اگه خدا وجود نداشت و من بهش ایمان نداشتم صد در صد خودکشی میکردم چون این زندگی و حتی بهترین خوشی ها هم بی معناست اگه با مرگ تموم بشه،همه چی با الله و جاودانگی معنا پیدا میکنه،خدا میدونه انسان چی میخواد و همون رو هم بهش پیشکش کرده،جاودانگی

یه چیز جالبی شنیدم ،انسان ها در عالم قبل که بودن جادوانه نبودند و شرط جاودانگی اومدن به همین دنیا بوده حتی جنین هایی که مثلا دو ماهه سقط میشن میدونستن که همچین اتفاقی می افته و دنیا رو نمی بینند ولی التماس میکردن برای اومدن به این دنیا چون تا به این دنیا نیای جادوانه نخواهی شد،ما در عالم قبل می دیدیم هر کسی به این دنیا بیادو برگرده و ماموریتش رو انجام بده دیگه تا خدا هست اون هم خواهد بود

پس بهتره شبیه حضرت ابراهیم(ع) باشیم:

گویند: ابراهیمِ پیامبر گوسفندان بى‌شمار و حدود چهل‌هزار چوپان داشت. فرشتگان گفتند: ابراهیم را دل نزد گوسفندان است، خداوند گفت: اکنون امتحانش مى‌کنیم تا خُلَّت و دوستى حق را بدانید. به جبرئیل گفت: برو و به کار‌ پرداز، جبرئیل به شکل مردى خوش‌آواز درآمد و نام «قدّوس» را که ابراهیم دوست مى داشت با نوا بخواند. ابراهیم چون نام دوست را شنید، بیهوش بیفتاد و بى‌قرار گشت و گفت: ثلث گوسفندانم از آنِ تو، یک بار دیگر بخوان. جبرئیل بار دیگر نواى یا «قدّوس» بلند کرد. ابراهیم ثلث دیگر مال خود را بخشید و گفت: بار دیگر بخوان، جبرئیل دوباره زمزمه‌ى یا«قدّوس» سر داد، ابراهیم ثلث آخر گوسفندان را هم بخشید. 

جبرئیل به صورت خود ظاهر شد و گفت: من روح‌القدوسم و احتیاج به هیچ چیز ندارم. همه‌ى گوسفندان را به خودِ تو باز گرداندم. ابراهیم گفت: تو از این راز آگاهى که من آنچه داده‌ام باز نستانم. 

جبرئیل: من شبانى نتوانم و مى‌روم. 

ابراهیم: من نیز همه را دادم و مى‌روم. 

خداوند: اى فرشتگان، دیدید که چرا ابراهیم، خلیل است. 

فرشتگان: امّا او به فرزند وابسته است، او تنها یک پسر دارد و از آن دل برنمى‌کند. 

خداوند: امتحانش مى‌کنم. به ابراهیم در خواب گفت: فرزندت اسماعیل را قربان کن. ابراهیم پذیرفت که در راه دوست تنها فرزندش را قربان کند. 

فرشتگان: او از مال و فرزند دل گسسته ولى از جان خویش چه؟ بدان دلبسته است. 

خداوند: مگر ندیدید که چون در آتش نمرود افکنده شد، جبرئیل پیش آمد و گفت: از من یارى بخواه تا یارى‌ات کنم، گفت: من جز از او یارى نمى‌خواهم، بین من و حق حائل مشو. 

فرشتگان: مقام ابراهیم بس والاست، او از مال و فرزند و جان و همه، جز خدا دل گسسته و مقرّب درگاه و خلیل خدا گشته است .