بنظر من داستانه و داييده تخيلات يسري دانشجو بوده مه دهن به دهن گشته
البته توي سن ريحانه يه بيماري هست به اسم شيزوفرني يا همون اسكيزوفرني كه فرد دچار جنون جواني ميشه توي اين بيماري فرد دچار توهم ديداري و شنيداري ميشه و اصلا نميتونه واقعيت و توهم رو تشخيص بده
بين اونهمه دختر فردي كه دچار چنين بيماري باشه اصلا بعيد نيست
در ضمن گيرم شماره اتاق رو اشتباه رفته كليدش چي
يا اصلا نپرسيده چرا اينجا هيشكي نيست و متروكه هست؟
طبقات متروكه فكر نكنم اثاث هم داشته باشن
به هر حال طبقات خالي و پر قطعا تفاوت هايي دارن
يا موقع حضور و غياب سرپرست نگفته پس فلاني كو
از نظر شخص من فقط داستانه كه زبون به زبون بين خوابگاهي ها گشته
راستي خانما هر كس بره روانپزشك و بگه من جن ميبينم يا باهاشون حرف ميزنم بستريش ميكنن
بعد از درمان ديگه اثري از اون جن ها نميمونه
اسی اسم دانشگاه و خوابگاهتو بگو.
من که الان خوندم ترسیدم،توی خونه سه طبقه و تنهام
راست یا دروغ کاری ندارم اما باحال بود داستانش
ما تو شهرستانمون یه جایی هست که وقتی میخواییم بریم داخل شهرستان میبینیم
یه جایی هست که در چوبی داره و انگار وصل به کوهه
بابابزرگم وقتی زنده بود میگفت هر کی رفته اونجا دیگه برنگشته
بابابزرگم آدم خرافاتی نبود و تنها آدمی بود که میشد حرفاشو باور کرد و اصلأ دروغ نمیگفت چون بدش میومد
وقتی ازش میپرسیدیم چرا کسی که میره دیگه برنمیگرده هیچی نمیگفت و چون ما سنمون کم بود میترسید ما بترسیم و حرفو میپیچوند و میگفت نمیشه که بگم
میگن هر کی میره درشو باز میکنه و میره داخل درش بسته میشه و دیگه همونجا میمونه
وااایییی
چقدر احمقم که تو خونه تنهام و اومدم تو این تاپیک
بچه هام رفتن مدرسه همین جوریشم از خونه خوف دارم صفحه اول رو خوندم فقط دارم سکته میکنم😬😬😬😬
با این که صبحه ولی باز ترسیدم
چون همین چند ماه پیش منم سه شب تو یه خوابگاهی ساکن بودم تازه تابستونم بود و هیچ دانشجویی تو خوابگاه نبود و الان یاد اون شبا میفتم میترسم
وقتی تو اون طبقه کسی ساکن نبوده هیچوقت، چطور کسی نفهمیده این اونجا رفت و آمد داره؟
