اره هیچوقت مخاطب هم نبودیم توی جمع یا من با خانوما مشغول بودم اون افایون حتی اگر من زودتر خونه مادرم رفته باشم اون قرار باشه برای شام بیاد موقعی که میاد برای اینکه ضایع نباشه ما بهم سلام هم نمیکنیم من سریع میرم تو انتق یا جایی خودمو مشغول میکنم تا با همه سلام و احوال پرسی کنه
ببین میدونم....دیدم چنین مردهایی رو،من میگم برای بچه ت وجوونی خودت جداشو.....شوهرت براش مهم نیست شاید هم زن گرفته یادوست دختر،اماتوداری خودتوفدامیکنی داری حس جنسیتومیکشی داری بچه توبدون مهرومحبت بزرگ میکنی،من میگم نکن☺️
تو داری بیشتر ضرر میکتی . توی خونه ای بچه اش رو نگه میداری ، کارهای خونه اش رو انجام میدی . اونم سرش به خودش و کارهاش و ... گرمه .الان اگر جدا بشین بچه مال تو هست ولی بچه که ۷ سالش شد قانونا اگر جدا بشین باید با پدرش زندگی کنه . نگه داشتنش خیلی راحت تره . به شما هم دیگه احتیاجی نیست .
فکر کنم باید جدا شم من برای زندگیم خیلی تلاش کردم حداقل خودش میدونه هیچوقت نمیذاشتم قهرمون به دو روز بکشه یا خیلی چیزای دیگه سردی نیاد اما خودش نخواست فقط در مورد بچم دو دلم بود که بعدا ازم طلبکار نشه چرا نموندی
نمیگم جدا شو ولی اینجوری زمان داره به ضرر تو میگذره و به نفع اون پیش میره. حتی اگه اموالی هم داشته باشه توی این مدت جا به جا کرده احتمالاو چیزی واسه مهریه تو نمیمونه . به نظرم یه فکری بکن . بهش بگو میخوای تکلیفت رو روشن کنی و نمیخوای اینجوری ادامه بدی . یا اشتی کن باهاش. اونم ممکنه دلش بخواد که آشتی کنه یا تمومش کن .
عزیزم جواب این سوالتو قطعا مشاور میتونه بده
شما حتما باید مراجعه به روانشناس،داشته باشی یا برای طلاق یا ادامه زندگی و راه کارهایی که بهت میده
شما خیلی صبوری که این ۳ سال رو تحمل کردی امیدوارم که بهترین ها برای خودت و بچه ات اتفاق بیفته
بچتون پسره دختر...
اگه دختر تحمل کن .
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
43 ثانیه پیش
43 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
