یادش بخیر قبل از بچه عاشق هم بودیم

از وقتی بدنیا اومده فقط برام استرس آورده . اولا هیچ شباهت ظاهری به من نداره همه چیزش انگار زنای سمت شوهرم. وقتی با شوهرم ازدواج کردم از ظاهر زنای سمت شوهرم بدم میومد چون زناشون از مرداشون زمخت تر و مردونه ترن الانم دخترم انگار پسره اندامش انگار اندام یه مرد بالغه. میبینمش احساس میکنم بچه یکی از اونارو فقط تو شکمم حمل کردم ولی تخمک از خودم نبوده . از وقتیم بدنیا اومده هر روز یه داستان داشته از اول غذا نمیخورد بعد یبوست کولیک رفلاکس... الان چند وقته اعتصاب غذا کرده هی این دکتر اون دکتر دائم سر بچه باهم جنگ داریم سینمو نمیگرفت کلی مشاوره گرفتم با هر روشی اجرا کردم نگرفت حالا شوهرم میگه تقصیر توئه باید میزاشتی گرسنه بمونه تا بالاخره سینتو بگیره شیر خشک دادی شیر خشکی شد. الان نه سینه میگیره نه شیشه میگیره شب تا صبح درگیرشم این دکتر اون دکتر آخه بچه ندیده بودم از مکیدن بدش بیاد دو ماهشه یبار هشت ساعت بیدار بود گذاشتم گرسنه بشه که شیشه یا سینه رو بگیره آخر بعد هشت ساعت هم نمیخورد دیگه من نمیدونم چکار کنم از دستش روانی شدم

بچه سالم بود انقدر دعوا نداشتیم . نمیدونم چشه دکتر هم زیاد بردمش از روز اول از خوردن فرار میکرد چه سینه چه شیشه هر کس هر چی گفت سرش پیاده کردم یکی گفت شیرت کمه انقدر خودمو بستم به شیرینیو بستنیو کبابو آب گوشتو هندوانه و زیره رازیانه شوید شیر افزا هی سینمو با شیر دوش دوشیدم جونم درومد وزنم رفت بالا و شیر به اون روانی و خوشمزگیمو نخورد شیشه شیر خشک میریختم میدادم نمیخورد آب قند بهش میدم نمیخوره دکتر گوارش اطفال / فوق نوزادان همه جا بردمش دارو رفلاکس دادنو هیچی نمیخوره بزور با قطره چکون میریزمتو دهنش تمام روز درگیرم یک ساعت طول میکشه ۳۰ سیسی بهش شیر بدم بعد یه ساعت هم تو اتاق راه میرم آروم آروغشو میگیرم تا میزارمش زمین همه رو بالا میاره کمرم درد میکنه پا درد گرفتم به خودم نمیتونم برسم . آخه چقدر توان دارم مگه چه شیرینیی از این بچه نسیبم شد؟ قیافشو که هر کی میبینه مسخره میکنه دوستو آشنا و فامیل نداره همه میگن دماغ گندست زشته به خودت نبرده اینجوری آدم دوس نداره به کسی نشونش بده از یه طرف دهنم داره سرویس میشه انقدر که دارم براش وقت میزارمو هیچی بجای رو به بهبود رفتن روز به روز پسرفت میکنه  

هیچکس به امید بچه بیمار بچه دار نمیشه

والا ما از اول ازدواجمون تا الان اصلن باهم قهر نکرده بودیم الان سر بچه با هم قهریم چون شیر نمیخوره عصبی میشم اون عین خیالش نیست میگه ولش کن نمیخوره نخوره من میگم دو ماهشه مگه میشه بیخیال بشم سر اینچیزا جرو بحث میکنیم 

والا من برا خودم متاسفم که تمام توانمو بچه گرفته هر لحظه براش وقت میزارم آخر هیچی روز به روز داره بدتر میشه انگار از آدمیزاد خارج شدم دیگه دائم این دکتر اون دکتر دائم رسیدگی دائم استرسش دائم اعصاب خوردی 

وزن گیریش این ماه ضعیف بود رشد دور سرش منو دق داده یه سانتو نیم کمتر رشد کرده بچه های سالمو میبینم حسرت میخورم کلش کوچولو مونده با ۳۴ بدنیا اومده دو ماهگی ۳۷ دور سرش بود الانم سه میل رشد کرده در عرض ده روز . چهرشم انگار من مادرش نیستم خواهر شوهرم مادرشه هر چی نگاهش میکنم اصلن هییبچ شباهتی با من نداره انگار خواهر شوهرمو میبینم . از صبح تا شب تو خونه چپیدم دارم هی از بچه مراقبت میکنم آخر هم هیچی به هیچی پیشرفتی نداره عصبی شدم شوهرمم انگار من مقصرم همش سرزنش بهش میگم تو یه روز ازش مراقبت کن ببینم مشکل از منه اگه مشکل از من بود خودمو تغییر بدم