سختمه😭
خیلی گریه کردم،ولی بخاطر زندگیم و بچه ها محکم تمومش کردم
خیلی بهش عادت کردم،میدونم کارم از اول اشتباه بوده ولی اگه از شوهرم محبت کافی میگرفتم هیچوقت اینطور وابسته نمیشدم.اگه بچه نداشتیم جدا میشدم و میرفتم😭
شوهرم دوستم داره ولی هیچی از ابرار محبت نمیدونه،انگار که نه انگار من توی خونه وجود دارم،همین الان دید دارم گریه میکنم ولی هیچی نگفت،لابد فکر کرد دلتنگ مادرمم!رفت تی وی نگاه کنه بدون اینکه حال من براش مهم باشه😭😭
خداکمکت کنه گلم ..آفرین بهت عزیزم اشکال نداره انسان جایزالخطاست اما بایدحواست باشه که تکرارنشه ..ببین گلم اون آقاهم زن داره خودتویه لحظه بزارجای اون واقعاچه حالی میشی فک کن خانومش توی خونه ازصبح مشغول تمیزکردن خونه وبچه داری وآشپزی و...بعدمنتظره که همسرش بیادخونه ولی اون آقا داره باکس دیگه دل میده وقلوه میگیره وقتی میره خونه چون ازجای دیگه ارضاشده دیگه حوصله حرف زدن باخانومشونداره وحالازن بیچاره میمونه و حالی که توداری نسبت به همسرت
اکثرمردااینجورین عزیزم همسرخودمنم عملی اثبات میکنه تازبونی..عزیزم هرچیزی حدی داره حتماجلوش زیادگریه کردی براش عادی شده من خودم قبلاخیلی زیادگریه وقهرمیکردم تابرای همسرم عادی شدودیدم دیگه حتی نمیپرسیدعلتش چیه شمایه مدت خودتوقوی نشون بده به خودت قول بده که دیگه همسرت ودیگران حتی بچه هات اشکاتونبینن درکنارش روی رفتارتم کارکن اگه معجزشوندیدی
گفتند اشک بریز
خالی میشوی
خالی که نشدم هیچ…
پر شدم از بی کسی
که چرا کسی اشک هایم را
پاک نمیکند
و بگوید اشک نریز تو
من را داری
حالم اصلا خوب نیست.از دیشب همش کارم شده گریه.😭😭😭😭
کسی میتونه کمک کنه خودمو جمع و جور کنم؟؟؟؟نمیخام پام بلغزه و برگردم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
13 ثانیه پیش
16 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
