زن عموی شوهرم

آره عزیزم،درکت کردم.موقعیت ایجاب کرده..

من خودم سکوت می کنم و با رفتارم نشون میدم که ناراحت شدم

گاهی هم باخودم چندروز درگیر میشم که کاش این حرف را زده بودم

ولی بعداز گذشت زمان،همیشه راضی هستم از خودم که کنترل کردم خودم را..

از دید دیگران هم،شخصیتم حفظ شده همیشه و احترامم را دارند خدارو شکر ...

یعنی چی چطور اون میخواد احترام زنعموش حفظ بشه شما نمیخوای؟والا جوابش این بود بگی زبونت لال بشه تا حلواتو نخوره نمیمیره.ولی نمیشه همیشه باید سکوت کرد

به شوهرت بگو اگه یکی از فامیلای من به یکی از خونواده تو اینطوری می‌گفت چی میگفتی ؟  بعدشم شوهرت یادش می‌ره بگذر بابا میگذره یادش می‌ره ولی درس عبرتی میشه برا زنعمو 

میخوام یه چیزی برات تعریف کنم.

سال سوم ازدواجم بود با مادرشوهرم از جایی میومدیم.من هنوز بچه دار نشده بودم.یکی از اقوام همسرم،ما رو دید.برای خودشیرینی جلوی مادرشوهرم،برگشت به من گفت: چیه؟ چرا مثل قاطر اینور و اونور میپری؟ چرا بچه نمیاری؟؟؟؟؟

تصور کن من را......خنده های موزیانه و ریز مادرشوهرم...احساس کردم،دنیا به آخر رسید برام.فکر میکردم،پاهام دیگه قدرت نداره.مثل کوره میسوختم.ولی هیچی نگفتم.چون هرحرفی میزدم،جواب اون توهین نبود.تا صبح گریه کردم

در نهایت به مادرم گفتم،بعد از سه روز

مادرم رفته بود آدرس پیدا کرده بود و نشسته بود خونه اش و ازش توضيح خواسته بود.....

نه من چیز بدی نگفتم

شوخی کردم...

من هیچ وقت نبخشیدمش...از دنیا رفته،ولی من هروقت یاد م میوفته،غم وجودم را میگیره با اینکه دوتا بچه دارم ...

با تمام وجودم درک میکنم،خواهرهای عزیزم  را که فعلا دامنشون سبز نشده و توی نوبت هستند.برای همشون از ته دلم دعا می کنم.ممنون ازت که درد و دلم گوش کردی...