یه اقوامی داریم از دنیا عقبه ...از اقوام شوهر
بعد این هر مرحله زندگیش میرسه با اب و تاب و ذوق زدگی میکنه تو چشم بقیه .انتظارم داره بقیه حتما تحویلش بگیرن و اگر تحویلش نگرفتیم فکر میکنه حسودیم ..در صورتی ک ما به اون مرحله چندین سال پیش رسیدیم .یا اون مسیله اصلا برامون مهم نیست ....اینم همچین قیافه ای میگیره انگار دنیا واسه طرف فقط اینو خواسته .
نمیددنم چرا من وقتی کسی زیادی خودشو تحویل بگیره نمیتونم تحملش کنم .تو دلم میگم گلاب ان است ک ببوید نه انکه عطار بگوید
واقعا رو مخن
مثلا یه چیز میخره نیاد با اب و تا تعریف میککه ک بهترین و فلانه و بهمانه ...بعد من همونو قبلن خریدم براهیچکیم تعریف نکردم و اون هزار با دیده اش و توجه نکرده چون چیزای بقیه از نظرش الکین فقط چیزایی ک خودش میخره انگار خوبن ...دیگه کیو خام میکنی
وقتی دیدیم داره شاخ میشه گذشتش و یادش میاریم میزنیم وسط فرق سرش. 😄
بچش کوچکترین کاری میکنه هزارتا عود و وحش براش روشن میکنه استوری میکنه ما بچمون هزارتا بهترش انجام داده هیچ نکردیم .
منم 7 ساله دارم از دست حرفای مادرشوهرم حرص میخورم، آخرش سکته میکنم، میدونم😁
مادرشوهر منم فکر میکنه همه عالم و آدم نخورده و ندیده و... هستن الا خودشو و دختراش
مثلا میگه قدیمل هیچکی تلفن نداشت فقط ما داشتیم، فقط ما ماشین داشتیم، فقط ما تی وی داشتیم، فقط بچه های من لباس مد روز داشتن بچه های محله همشون چرک و کثیف بودن و هزاران فقط ما و فقط مای دیگه
