خب داستان زندگی ما مفصله.عقدبودیم عروسی نمیگرفت خرجیمونمیدادهیچ وسیله زندگی نمیخریدیا تلاشی ک من مطمئن شم بفکره.حتی کنارمم نبود زنگ نمیزدابرازمحبت نمیکرد.حتی تولدم ک یکباردرسال بودهم براش مهم نبود تامیرفتم دادخواست طلاق میدادم.گریه وزاری ک عاشقتم. بعدازدواج وبچه دارشدنمونم افسردگیم بخاطر خیانتا وبی محبتیا وکتک وخساست ورفیق بازی وکارای مزخرفش،بیشترشد.حتی بچه هامو ک بدنیا آوردم کنارم نبودتا دادخواست طلاق میدادم باز عشقش گل میکرداما فقط باحرف.بعدهافهمیدم فقط ترسش از مهریه س. ن عاشقمه ن هیچی. آخرشم کلی تهمتم زد(چون فک میکرد دراینصورت مهریه تعلق نمیگیره)ومنو دوتا بچه شیرخوارمو از خونه انداخت بیرون.حتی بهم گفت بچه ها ازمن نیستن. گفتم بریم آزمایش بدیم.اما اونکه میدونس من احمق بدون اون عرضه غذاخوردنم ندارم بدون اون تامغازه سرکوچه هم نمیرم فقط دنبال بهانه بود براش هم مهم نبود سرمن یا اون دوتا طفل معصوم چی میاد؟!!! اون اصلا انسان نبود. پشیمونم بخاطر ذره ذره وقت وعشق وزندگی ک بپاش حروم کردم
