دل نوشته‌های نصف شبی...

امشب یه اتفاقی افتاد که اگه همین اتفاق، شش سالِ پیش می‌افتاد، منِ حساس و سرد و گرم روزگار نچشیده‌ی اون روزها بابتش تا روزها بهم می‌ریخت و گریه می‌کرد. حتی نمیتونست ناراحتیش رو مخفی کنه.

اما امشب بازم بیشتر فهمیدم که من، اصلا منِ شش سال پیش نیستم.

چون امشب واکنشم به اون ماجرا فقط یه «آه» کشیدن بود، و یه قطره‌ی کوچیکِ اشک، که الآن و موقع نوشتن، گوشه‌ی چشمم نشست...

من بزرگ شدم. روحم بزرگ شد. تحملم بزرگ شد. و تمام اینها با رنج کشیدن اتفاق افتاد...

من یاد گرفتم که این دنیا، محل آسایش نیست.

یاد گرفتم که این دنیا، اصلا عادل نیست. آدماش هم.

یاد گرفتم که نباید از هییییییچ کسی توقع داشت.

یاد گرفتم که شاید نتونم به خیلی خواسته‌های به حقم برسم اما مهم نیست. مهم اینه که همیشه واسه آدمِ بهتری شدن تلاش کنم. مهم اینه که هدف زندگیم فقط و فقط ارتقای خودم باشه...

آدم هیچ وقت به درد، عادت نمی‌کنه. درد، همیشه درد ه‌. همیشه حس میشه و هربار مثل قبل تازگی داره. 

ولی خیلی عجیبه. با بزرگ شدن، آدم یاد میگیره که با دردها خو کنه. و به آرامش میرسه... 

در مقابل سختی‌های زندگی، دو راه هست... چکش خوردن و قوی شدن، یا شکستن و خرد شدن. و من اولی رو انتخاب کردم... به کمک خدای مهربونم... ازش خواستم کمکم کنه نشکنم. حتی شکستم اما ازش خواستم تکه‌های منو بند بزنه... یه منِ قوی‌تر ازم بسازه. یه منِ بهتر... 

هنوز تا رسیدن به چیزی که باید، خیییییلی فاصله دارم. 

اما خوشحالم. چون بزرگ شدم. شکسته و افتاده باقی نموندم. خواستم که خوب بشم خواستم که جمع و جور بشم و بلند شم دوباره روی پاهام، و تونستم... 

حالا فقط مونده اینکه کوله بارم رو جمع کنم و توی مسیری که همیشه آرزوش رو داشتم شروع کنم به حرکت کردن.

حالا که همه آرزوهای نشکفته و رویاهای پرپر شده رو پشت سر گذاشتم. حالا که مثل یه آدم با دلِ دریایی، تونستم با تمام خواسته‌هام خداحافظی کنم و بپذیرم که شاید این دنیا مسیر متفاوتی برای من داشته باشه که توش حتی خوشحالتر باشم... حالا می‌تونم راه بیفتم. میتونم عبور کنم.

من محکوم به در جا زدن نیستم.

هیچ نشدنی، آخر دنیا نیست.

خدای من بزرگ‌ترین و مهربون‌ترینه. و اگه اون اینجوری برام صلاح دیده منم گردن می‌ذارم به صلاحدیدش...

و تا ابد و همیشه شکرگزارش هستم بخاطر همه نعمت‌هاش.. حتی بخاطر دردهایی که منو ساختن و تبدیل کردن به چیزی که الان هستم...

هیچ وقت گله نمی‌کنم. از هیچ کس و هیچ چیز.

زندگی کوتاهه. واسه گریه کردن وقت نیست.

عبور می‌کنم و جاری میشم واسه رسیدن به دریا.

نمی‌خوام ساکن بمونم و مرداب بشم.

ته این راه روشنه و خدا با منه.

و من بیشتر از این، دیگه هیچی از زندگی نمی‌خوام...

ممنونم لطف شماست. 

بیست و پنج سالمه... 

ممنونم‌ عزیزم. توی نوجوونی یکی از آرزوهام بود. اون موقع خیلی بهتر می‌نوشتم. الان خیلی وقته ننوشتم. ولی انشاءالله یکم کارهای دیگه‌م که راه بیفته دوباره شروع می‌کنم...

لطف داری گلم. 

اسم که نمیتونم بگم اینجا شناسایی میشم و دیگه نمیتونم راحت و خودم باشم و همه چیز رو بنویسم. حالا تا اون روز خیلی مونده :) اما خیلی لطف داشتین بهم.