خیلی سردرگمم

سلام من ۲۶ سالمه و انقد خوش شانس بودم که ۷ سال رابطه ی خیلی خوبی رو با یکی از همکلاسیام از سال اول دانشگاه تا الان که سال هفتمم تقریبا رو به اتمامه داشتم که توش همه جوره حمایت شدم و همه ی تلاششو برای خوشحالیم  تا الان کرده و از لحاظ درک و رفتار واقعا مثال زدنیه مشکلم اینه که بعد از گذشت این سالا یکم حس یکنواختی بهم دست داده و گاهی دلم میخواد مث بقیه دخترا آزاد باشم کراش بزنم آدمای جدیدو ملاقات کنم (ولی چون توی رابطه هستم هنوز اصلا به خودم اجازه نمیدم حرکتی بزنم) هرچقد به خودم میگم طبیعیه و فک نکن که دیگه دوسش نداری بازم یه فکرایی میاد سراغم که شاید این که گاهی دلم میخواد سینگل باشم خودش نشونه اینه که رابطه ی من رو به اتمامه از یه طرف آینده ی رابطمون مبهمه وضعیت مالی دوتامون چنگی به دل نمیزنه و معلومم نیس که به همین زودیا بتونیم نامزد بشیم (چند ماه دیگه درسمون تموم میکنه و اگه نامزد نکنیم جدا میشیم هرکدوم میره یه شهر دیگه) گذشته از نیاز به آزادیم درمورد خودش هم حس دوگانه دارم نمیدونم با وجود اینکه رفتارش وواقعا همیشه بهترین بوده اما اونم نسبت به موندن با من شک و تردید داره یا نه؟؟ بنظرم که اونم عجله ای برای رسمی شدن رابطش با من نداره بنظر شما من دارم ناشکری میکنم؟؟یا واقعا دارم حسمو از دست میدم