قول دادم به خودم غصه تراشی نکنم
فکر این را که تو باشی و نباشی نکنم
فکر این را که تو هر روز بیایی سر ظهر
روی گلدان دلم آب بپاشی نکنم!
حوض این خاطره را گرچه پر از گِل شده است
قول دادم به خودم بعد تو کاشی نکنم!
من پر از زخم جگرسوزم و باید بروم
که تو را اینهمه درگیر حواشی نکنم
امشب افسوس نشد بر سر قولم باشم
نشد از فاصله ها غصه تراشی نکنم
گر تفنگی برسانند به من، نامردم
تا سحر مغز خودم را متلاشی نکنم!
نمیدانے
چطور گیج مے شوم
وقتے هرچه مے گردم
معنے نگاهت
در هیچ فرهنگ لغتے
پیدا نمے شود … !
یک شب برایش تا سحر «گلپونه‌ها» خواندم
تنها به لبخندی مرا دیوانه می‌دانست
فردای آن شب رفت فهمیدم که معنای
«من مانده‌ام تنهای تنها» را نمی‌دانست
باید که ز داغم خبری داشته باشد هر مرد که با خود جگری داشته باشد
حالم چو دلیری ست که از بخت بد خویش در لشکر دشمن پسری داشته باشد
حالم چو درختی است که یک شاخه نا اهل بازیچه ی دست تبری داشته باشد
سخت است پیغمبر شده باشی و ببینی فرزند تو دین دگری داشته باشد
آویخته از گردن من شاه کلیدی این کاخ کهن بی که دری داشته باشد
سر در گمی ام داد گره در گره اندوه خوشبخت کلافی که سری داشته باشد
آنچه از سر گذشت شد سرگذشت... حیف بی دقت گذشت اما گذشت.... تا ک خواستیم یک دو روزی فکر کنیم بر در خانه نوشتند ( درگذشت )
لبخندت تعادل شهر را بهم می ریزد
تو بخند من شهر را از نو می سازم
ای کاش که من پیر شوم در بغلت
با دست تو زنجیر شوم در بغلت
پرواز پر از حس رهایی ست ولی
ای کاش زمین گیر شوم در بغلت
عاشق که باشی شعر شور دیگری دارد
لیلی و مجنون قصه شیرین‌تری دارد
دیوان حافظ را شبی صد دفعه می‌بوسی
هر دفعه از آن دفعه فا*ل بهتری دارد
حتی سؤالات کتاب تست کنکورت
عاشق که باشی بیت‌های محشری دارد
با خواندن بعضی غزل‌ها تازه می‌فهمی
هر شاعری در سینه‌اش پیغمبری دارد
حرف دلت را با غزل حالی کنی سخت است
شاعر که باشی عشق زجر دیگری دارد
گر بیایی دهمت جان و نیایی کُشدم غم
من که بایست بمیرم! چه بیایی چه نیایی
سعدی
