.به قدری در کودکی زندگی رو به کام من و برادر و مادرم زهر کرد که من یه بچه ی دبستانی همیشه ارزوی مرگش رو داشتم .تو بیرون خونه خوش اخلاق. و منطقی بود اما تو خونه وحشی بود .من و داداشم الان متاهلیم و بچه داریم اما هر دو مریضیم هر دو وسواس داریم و تا الان تتونستیم رو حرفش حرف بزنیم .یادم نمیاد خاطره ی خوبی داشته باشم خاطراتم همش دعوا و سروصداست .دلم میسوزه وقتی میبینم یکی با باباش صمیمیه ..شما بوذید همچین پدری رو میبخشیدید .چرا با ما همچین کرد ؟؟
من ک نبخشیدم فک نکنمم بتونم ببخشم
چوپ پدر گله
پدر تو=پدر من.
بیرون یه آدم خوب و خوش اخلاقو و خانواده دوستو و روشن فکر و خلاصه پدری ک آرزوی خیلیا بود.
اما خونه ................!
من نمیبخشم.......
نخواهمم بخشید...
من حتی ب بچه هام حسودیم میشه که باباشون دوسشون داره من بابام کلا دوستمون نداره باورت میشه هیچوقت حی نکردم بابا دارم
منم همینطور
این حسرت الان که بچه هم دارم باهام موند
برادرش خودش با بچه هاش خوبه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
46 ثانیه پیش
48 ثانیه پیش
48 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
