میدونستم خانوادم هیچوقت پشتم نیستن.تمام مدت جز اینکه دعا کنم یه آدم،یه انسان،یه عاشق گیرم بیاد کار دیگه ای ازم برنمیومد
ازدواج کردم اما شدم از اونجا رونده از اینجا مونده
شوهرم هیچوقت از ته دل دوستم نداشت،میدونم هیچوقت الویتش نیستم
نه برای مشکلم،نه مریض شدنم،نه خستگیم...برای هیچیز من نگران نیست
از اونور پدرم در طول هشت سالی که ازدواج کردم یبار بیشتر بهم زنگ نزده،بلکه شوهرم فکر کنه منم پدری دارم که پشتمه.چندبار با برادرم بحثم شده برگشتن بهم گفتن زبون درازی نکن،کسی پشتت نیست.خودت گلیمتو از اب بکش بیرون
دلم میخواست لااقل بتونم به شوهرم تکیه کنم اما جای اونم تو زندگیم خالیه
تا الان ک نداده
هعی
خدا هیچ کاری نمیکنه هیچ‌کاری
دردتو میفهمم سخته،منم تقریبا شرایطم همینه
ناراحت شدم برات،
ادمای ساده
رفیق فابریک خدا هستند
تو خدا رو داری
هیچ جور نمیده حتی اونایی که باعث شدن دلت بشکنه رو عزیز کزده خودش میکنه چیزی به اسم عدالت وجود نداره خدا هم خدای آدم بداس
مامان داری؟
خدا بزرگه غصه نخور … گردنه خدا هم ننداز … بیا خودت بسازش … منم مثل توام باور کن … خودت رو پای خودت وایسا و بزرگ شو … دوستای خوب پیدا کن و شاد باش عزیزم
خیلییی بدتر تقاص میده هرکی دل بشکونه چوب خدا صدا نداره آخرش از یجایی که فکرشم نمیکنه بدجور ضربه میخوره
آره.دارم
اون مهربونه.دوستم داره
اما جدیدا نگاهش سخت شده
نمیدونم چرا.انگار قدمم شومه.میرم خونشون همش دعوا میفته
تا من نیستم و تلفنی صحبت میکنیم از خوبی و فلان و ... میگه
تا من پامو میزارم اونجا همه میفتن به جون هم
و بیشتر به جون من
فقط بخاطر آبروم جلو شوهرم میرم اونجا که نگه چرا نمیری مگه خانوادت نیستن.وگرنه نمیرفتم
