من ۳۷سالمه .شاغلم.یه پسر۷ساله دارم.با پسرم عین دوتا دوستیم ومنو بیشتر ازاینکه مادربدونه به همه میگه دوستمه.بااینکه من خیلی ترافیک کارم زیاده اماتمام تلاشمو میکنم براش تایم خالی کنم.مشکلم اینه الان دارم به بچه دوم فکرمیکنم.اما پسرم مخالفه.همسرم کلاگذاشته به تصمیم خودم.ازاونجایی که فاصله سنی منوومامانم زیاد بود ومن همیشه درحسرت مامان جون دوستام بودم.این موضوع هم عامل بعدیه.یعنی حداقل فاصله سنیم بابچه میشه۴۰سال.بنظرتون واقعا اوردن بچه بااین تفاسیر ظلم درحق دوتابچس یا نیاوردنش باعث پشیمونی؟؟
ظلم
به نظر من سن یه عدده
باید خودتو از نظر سلامت و شادابی و حوصله و اکتیو بودن بسنجی الان که از نظر ظاهر همه جوون میمونن و اون سلامت بدن خیلی مهمه
بسیار مادرهای جوون دیدم که حوصله بچه رو نداشتن و با یکم شلوغکاری بچه سریع بیحوصله شدن و بچه را کتک زدن
نه بیار به فاصله توجه نکن
حوصله ویار معده درد داری بیار
من بودم که نمیاوردم
من خودم تک بچم فاصله سنیمم با مامانم 20 ساله خیلی راضیم و حوصله یه بچه دیگه رو هیچ وقت نداشتم واقعا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
53 ثانیه پیش
53 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
