دیروز اتفاقی افتاد که پونزده سال زحمتم بر باد رفت.
چیزی که حقم بود ازم گرفته شد و همه چیز مثل آوار بدبختی روی سرم ریخت. و من هیچ کاری نمی‌تونستم بکنم. یک لحظه دنیا دور سرم چرخید. چشمم سفیدی دید. نشستم و حس کردم نمیتونم نفس بکشم.
فقط چند لحظه توی این حال بودم. چشممو باز کردم دیدم همسرم داره با نگرانی نگاهم میکنه. دخترم که ترسیده بود، پرسید:«چی شد مامان؟»
چیشد مگه؟
چیشده
لبخند زدم.
باید چی میگفتم؟
که همه‌ی زحمت‌هام بر باد رفت؟
که هر کار کردم، نشد؟
که نمیدونم دیگه باید چی کار کنم؟
چیشدع عزیزم؟
طفلی دخترت🥺
چیشده؟
کاشکی واضح حرف میزدین آدم استرس میگیره
چی شده فدای سرتون
با خودم گفتم باید برم. دیگه نمیشه توی مملکت خودم بمونم. دیگه نمیتونم کاری کنم. چقدر بدبختم. چطور تحمل کنم که حقمو خوردن؟
داستانه؟
خوب بگو ديگه
میشه واضح بگی
مشکل مربوط به شغلتونه؟
ولی همه‌ی اینها فقط چند ثانیه طول کشید.
بلند شدم.
با پوست‌کلفتی بلند شدم. گفتم هیچی فقط یه لحظه سرم گیج رفت.
رفتم شامو حاضر کردم. یه کم شجریان گوش کردم.
گفتم اگه گریه کنم، غصه بخورم، حالمبد شه، غر بزنم، هیچی عوض نمیشه. هیچی.
شاید امروز آخرین روز زندگیم باشه.شاید این ماه آخرین روز زندگیم باشه. شاید این لحظه تو ذهن دخترم بمونه تا آخر عمرش. به خاطر دخترم خندیدم. و تموم شد.
گذشت. واقعا تموم شد بچه‌ها
از تاپیکاتون فهمیدم نظر مردم براتون مهم نیست بی خیالید نسبت به حرفاشون.پس با احترام تاپیکتونو ترک میکنم
یه ذره احترام به مخاطب بزارید بد نیست✋
