الان یه تاپیک نوستالژی دیدم یادم اومد چقدر ما از داشتن یه پاک کن لذت می‌بردیم چقدر چیزای کوچیک میتونست خوشحالمون کنه الان بعضاً خودمون و بچه هامونو گره زدیم به تجملات اجازه نمی‌دیم بتونن از چیزای کوچیک لذت ببرن اینجوری هرگز قناعت و لذت بردن از جزییات براشون مفهوم پیدا نمیکنه
این واقعا ظلمه به بچه ها
یه ویدیوی خارجی دیدم که پدر مادر بچه یه موز رو برای بچه شون کادو پیچ کرده بودن و بچه وقتی موز رو دید از خوشحالی سر از پا نمی‌شناخت
یا مثلا کاری که خیلیا میکنن اینه که برای اینکه افتادن دندون شیری برای بچه حس بد نداشته باشه دندونی که میفته رو زیر بالشش میشه گذاشت و صبح یه هدیه کوچیک به جاش بذاریم
یا به نظرم میشه برای اینکه مفهوم علاقه خدا به بنده و شکرگزاری بنده از خدا رو برای بچه جا انداخت بعضی شبا بدون هیچ دلیلی برای بچه مون هدیه زیر بالشش بذاریم مثلا یه شکلات یا کتاب داستان یا یه مداد جدید یه نقاشی از بچه مون یه عکس چاپ شده ازش یه کش مو یه مشت تخمه و...
بهش بگیم اینو خدا برات گذاشته چون خدا دوستت داره
اینجوری حس مثبتی نسبت به خدا براش به وجود میاد و اون میل به شکر گذار بودن نسبت به نعمت های خدا رو کم کم براش شکل بدیم
یکی بود می‌گفت با این روش بچه ش که کتاب دوست نداشت رو کتاب خون کرده بود چی از این بهتر؟
شما هم ایده های این شکلی تون با سن بچه تون رو بگید به نظرم تاپیک خوبی میشه 😍
