و من چقدر دلم گرفت
از این روز های سرد
۲۷دسالمه وقتی که عاشق شدم فقط عاشق بودم فقط بودن باهاش رو میخواستم به بعدش فک نکردم به خیلی چیزا فک نکردم براش جنگیدم
الان چهار سال از زندگی مشترکم میگذره من رشد نکردم فقط موندم
مسافرت هاو لحظات دونفره برام یه خواب شد اگر جایی میخواستیم بریم میگفت مامانماینا چی تنهایی حال نمیده و من کلا منصرف میشدم
بعد از ازدواجم برای خرید کوچکترین وسیله باید هزار تا فرمول و محاسبه انجام میداد که یه وقت تا آخر ماه کم نیاره
آرزوی یه خرید خوب یه مانتو خوب یا حتی رنگ موی خوب موند به دلم
خواستم یه کار آزاد شروع کنم و مستقل شم اما هزار تا آیه یاس برام میخوند و میگفت اگر کارت نچرخه چی و منو اصلا جدی نمیگرفت به هیچ وجه اهل ریسک نیست
قاطع پای خواسته امایستادم اما وقتی سرمایه در اختیارم نمیزاشت و حساب یه قرون دوزار رو میکرد کاملا سرد میشدم
خودمو گول میزنم که همه زنا همینطورین سکوت کردم در برابر همه مشکلات سکوت کردم
خودمو داغون کردم
دیشب حرف بچه رو پیش کشید
و گفتم وجود بچه برام اهمیتی نداره
وقتی نمیتونیم یه لباس مناسب بخریم
وقتی که هنوز خونه نداریم
وقتی که تو توی اقساطت غرق شدی
دیگه بچه میخوای چکار
بهش گفتم من هنوز نتونستم یه بزینس برای خودم داشته باشم چرا باید به بچه فک کنم من چقدر به درد مادرم خوردم که بخوام آرزو هامو فدای بچه کنم
راستش فک میکنم بچه ینی پایان همه چیز
شاید الان که ندارمش بتونم یکم پیشرفت کنم اما وقتی بیاد مجبورم خودمو فداش کنم
بهش گفتم من بخاطر مشکل زنانگیم شاید بچه دار نشم و اون سکوت کرد
شوهرم نصف ماه شیفته وقتی اون ۱۵ روز سر کاره و نیستبچه پدر نیخواد؟
بچه پول میخواد
بچه مسکن میخواد فقط سرو کار کردنش مهم نیست
وقتی نمیتونه عشق به زنش بده و همیشه آرزوی یه عزیزم رو به دل داشته باشه و درکی از احساسات زنانه نداره وقتی که میاد خونه و بیشتر وقتش رو دلش میخواد صرف خانواده پدری کنه
من دلم به چی خوش باشه
فقط به این فکر کنم که الحمدلله شوهری دارم که سالمه و دست بزن نداره و سر کار میره ؟؟؟
لطفا نظراتتون رو برام کامنت کنید شاید من اشتباه میکنم
