برای تو مینویسم همدم و رفیق دوران کودکیم، سنگ صبور روزهای سختم، مخاطب خاموش تمام تاپیک هایم، بی شک خدا خیلی دوسمون داشت ک باهم جفت آفریده مارو، اینجا مینویسم برایت بماند یادگار اگر روزی نبودم، مث همیشه قوی باش و از نبودنم شکایت نکن، تو تنها کسی بودی ک هیچ وقت حرفت دوتا نشد، صاف و زلال، تنها کسی بودی ک میتونم بیام بغلم و با صدای بلند ب همه بگم این همهی دنیای منه، یادته روزای سر کلاس بودیم، گاهی اوقات بی دلیل می زدیم زیر خنده بعد خودت با صدای بلند میخندیدی میگفتی ساکت، اون روزایی ک باهم دعوا میکردیم ولی کافی بود یکی دیگه چپ بهمون نگاه کنه، راستی چقد اول دانشگاه سخت بود روزی ک مجبور شدیم برای اولین بار جدا از هم درس بخونیم، فدای تک تک لحظه های بودنت رفیق همیشگی من