لطفا تا اخر بخونین بعد نظر بدین ممنون.❤
اول داستان یکم غم انگیزه ولی خب اخرش خوب تموم میشه.
"به نام خالق زیبایی ها"
به دیوار تکیه داده بودم و نگاهش میکردم. اخه چرا باید این بلا سر خواهرم میومد. سحر تازه داشت تو زندگیش طعم خوشی رو میچشید که این طوری شد.خدایا حکمتت رو شکر!
اون چهار تا بچه داشت.کوچکترین بچه اش فقط سه سال داشت و بی خبر از غم های دنیا داشت با بچه های همسایه تو حیاط بازی میکرد.
بی اختیار و بدون اینکه گریه کنم اشکام بر گونه هام سرازیر شد.سریع اشکام رو پاک کردم تا کسی متوجه نشه.
چند وقتی بود که حال سحر اصلا خوب بود. دکتر گفته بود انگل سمی داره و راه درمانی هم وجود نداره.اما با همه اینا اون اصلا ناله نمیکرد و دردهاش رو بروز نمیداد تا یه وقت بقیه غصه نخورن.همین طور که تو فکر بودم یهو با صدای سحر به خودم اومدم: سمیرا سمیرا چرا تو فکری بیا اینجا. لبخندی زدم و گفتم باشه الان میام. اما همه میدونستن که پشت این لبخند ها دلی پر غصه پنهانه.
رفتم و کنارش نشستم.گفت چایی تو بخور.چند دقیقه دیگه فاطمه ناهار رو میاره. فاطمه دختر بزرگه سحر بود.بعد از اینکه ناهار خوردیم از سحر خداحافظی کردم و برگشتم خونه.وقتی رسیدم مادرم گفت حال سحر چطور بود؟. گفتم بهتره خداروشکر.
بعد مادرم چادرش رو سرش کرد و گفت من میرم پیشش شب برمیگردم.سرمو تکون دادم.
اون موقع من کلاس دهم بودم و چند روز دیگه امتحان داشتم.برای همین رفتم سراغ کتابام.اما تمام مدت حواسم پیش سحر بود و نتونستم خوب بخونم.
نزدیکای غروب بود که مادرم برگشت. بهم گفت امشب رو تو برو پیش سحر بمون کاری داشت براش انجام بده. فردا صبح برگرد.
