زندگی،
فرصتیه که به ما داده میشه تا خودمونو خلق کنیم، مثل سفالگری که با عشق سفالگری میکنه و محبوب خودش رو خلق میکنه،
اما گاهی روزای بد و غم انگیز اونقدر ادامه دارن و دیر میگذرن که شوق زندگی کردن رو از آدم میگیرن.اما میدونی چیه ،مهم اینه هرچقدر طولانی باشه بلاخره میگذره، به مو میرسه ولی پاره نمیشه.یادم نمیره که تو بدترین شرایط هم فقط خودم تونسم دستمو بگیرم و دوباره ادامه بدم، جملات طلایی که باید بشنوم رو خودم به خودم گفتم.
توی این سن ،ینی ۲۵ سالگی زندگی برام مثل صدای یاکریم دم صبح لذت بخشه، مثل بوی اسپند، بوی چای گل محمدی :)
اما خدا کنه بتونم به هدفی که در ذهنم دارم برسم تا تونسته باشم از فرصتی که بهم داده شده بهترین استفاده رو کرده باشم.
بگذریم!
برای همتون حال خوب و دل خوش و تن سالم رو آرزو میکنم
دلنوشته ۱۴۰۰/۶/۷
