دوستان من یه خواستگار دارم تهران.اگه اونجا ازدواج کنم نه خودم تهران کسی رو دارم و نه همسرم.فقط خواهرش تهرانه.گذشته از همه اینا من بشدت آدم استرسی و ترسویی هستم.در حدی که چند ساله دچار حملات پنیک میشم.الانم از ترس زلزله و آتشفشان تهران میترسم که بهش جواب مثبت بدم.شما اگه جای من بودین چکار میکردین؟؟
اگه موقعیتش خوبه قبول کن
راه دور اگر جنبشو نداری اصلن نرو
من که اینهمه باد تو غب غب داشتم الان مث سگ پشیمونم
کلا راه دور خوب نیست توام که با این حالت اصلا خوب نیست
خیلی سخته راه دور بستگی به خودت داره خیلی ها از پسش بر نمیان خیلی هام میتونن به نظرم مشاوره برو
چه سخت
بعضی چیزاروبایدلمس کنی تابفهمی چی میگم
گاهی دلت ازروززگارمیگیره ویه دیداریک ساعته هم میتونه حالت جابیاره وغم زندگی برات بشوره ولی دسترسی نداری
گاهی نیازبه کمکی داری که دسترسی نداری وتوبارداری وبعدبچه خیلی میفهمی این کمک خیییییییییلییییییییی حرفه
گاهی مثل الان که کرونا اومده دورازجون برای کس وکارت اتفاقی می افته امادوری ودستت نمیرسه
خیلی تاثیرهاجاهای مختلف زندگی آدم داره که اگرکنارخانوادت باشی شرایط کلا باوقتی دوری فرق داره
حتی توی اخلاق مردهم تاثیرداره
هیچ کس پدر ومادرخودآدم نمیشه مگه چقدرعمرمیکنیم که دورازهم بگذرونیم
من3,5ساعت راهمون وهمسرم هم اجازه میده برم بمونم ولی خب موندنی هم فکرت میمونه پیش اینکه شوهرت ول کردی الان چیزی نیازداره یاکجامیره چکارمیکنه
خلاصه کلام منی که قوی بودم وخودم خواستم توش موندم تویی که ازالان دوبه شکی وای به حالت
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
37 ثانیه پیش
38 ثانیه پیش
39 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
