یادمه مدرسه میخواست ببرمون اردو بعد مامان و بابام گفتن نه ما دوست نداریم تو با اتوبوس بری خودمون باید با ماشین ببریمت منم میگفتم آخه من دوست دارم با دوستام برم اردو اونا هم سریع منو محکوم میکردن که تو مامان و باباتو دوست نداری...(این که من دوست داشتن با دوستام باشم یه چیز کاملا طبیعیه و توی روانشناسی مفصل درموردش صحبت شده ولی اونا درکم نمیکردن😢)
از نظر خانواده من، دوست و رفیق باعث شر و خطر هستن.
ساده ترین دوستها رو داشتم ولی خانواده ام اصلا وحشت میکردن ازینکه من با دوستام باشم. البته من اصلا حرف گوش کن نبودم خوشبختانه کار خودمو میکردم . سخت گیریشون فقط باعث شد ماهرانه دروغ بگم
خانوادم هیچ وقت محدودم نکردن
مامیریم روستا تو برای چی تنها بموین تو خونه
محدودیت نداشتم
حتی دانشگاهی ام که قبول شدم اگه با ماشین می خواستم برم دو روز با محل زندگی‌مون فاصله داشت ولی پدرم مخالفت که نکرد هیچ خیلییییی خوشحال شد که شهر خوبی قبول شدم
غیر منطقی ترین محدودیت رو ما داشتیم که مامانم ترجیح میداد هیچ دوستی نداشته باشیم چه برسه به اینکه باهاش جایی بریم یا رفت و آمد کنیم!!!
الانم که متاهل شدیم راجع به دوست با مامانم حرف بزنیم میخواد لهمون کنه🤣
شما اگه دختر داشتین میزاشتین توی سن ۱۵_۱۶ سالگی موهاشو رنگ کنه؟ ابروهاش برداره؟
نمیدونم والا من هنوز مادر نشدم ولی احساس میکنم مامانم بیماری روحی داره و گرنه خواسته هاش عادی نبود هیچوقت
اما خب بازم میگم شاید مادر بشم به حرفش برسم
خیلی بحثای دیگه باهم داشتیم که میگفت بری سر خونه زندگی خودت به حرفم میرسی
الان پنج ساله متاهلم به این رسیدم که هیچکدوم از حرفاش درست نبود😂
من پدرم رو پوشش حساسه منم پیش پدرم و اقوام رعایت میکنم مانتوی پوشیده میپوشم و موهامم بیرون نمیذارم .ولی جاهای دیگه نه
من خودم میزارم دخترم از هر دوره زندگیش لذت ببره وقتی که بزرگ شد نگه من چرا این کارو نکردم
