بیستو یک سالسشه ،میگه هیچ ارزو با هفی ندارم که بخوام براش بجنگم ..اما مردم هزارویک هدف و ارزو دارن که صبح تا شب کار میکنن..میگه چیزی برام جالب نیس ،نه روابط اجتماعی ..هیچی..روانشناسم نمیاد ..چطور براه بیوفته برا زندگی؟مهر میخواد از دانشگاه انصراف بده.
افسردگی داره؟چرا اخه
فک کنم اکثر جونا همین دردا دارن اوضاع اقتصادی خیلی بده حالا بجنگه تهش به کجا میرسه با این حقوقای دوزاری
بهش کتاب معرفی کن بخونه،براش هدیه بخر،باهم برید بیرون،کارایی ک بچگیاتون میکردیدو ازش لذت میبردیدو انجام بدید،براش گل وگیاه بخرخیلی توروحیه تاثیرمیذاره
میدونی هیچ چیز جای محبت و حامی پدریا پر نمیکنه و همیشه جای خالیه این حس تو دله برادرته حتی اگه باهاش کنار بیاد اما تنها کاری که باید داداشت کنه اینه که بتونه محکم بشه قوی بشه حرفهای پدرتا نادیده بگیره وبااین شرایط کنار بیاد تا بتونه ادامه بده یه مشاوربره یا روانشناس بازم میگم مقصر پدرته فقط بخاطر یه سری راهکار که بتونه این خلا رو پر کنه
هی خودشو مقایسه میکنه با داداش بزرگم که دانشگاه خوب داره درس میخونه .و میگه من سر بارم من چیزی دوست ندارم ،الانم یجا رفته بود ،اومده بود بیرون ،سفته هاش گذاشتن اجرا ..میگه باید برم کارگری ..عاقبتم همینه..بدبختی اینجاست که هوش و نمراتش عالی بود
خب تو خودت برو پیش مشاور،یا ازاین کتابای انگیزشی بخون و ب اون راه حل بده،بهش انگیزه بده،بهش بگو این سختیا میگذره براهرکسی میتونه اتفاق بیفته،همیشه یه راه حل خوب وجودداره،این چیزا باعث میشه ک تجربه ات بیشتربشه،پخته تربشی،تو پشتش باش،بهش اهمیت بده،کمکش کن
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
29 ثانیه پیش
31 ثانیه پیش
33 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
