4ساله که ازدواج کردم یه پسر سه ساله دارم ،خیلی افسرده و ناراحتم دیگه از زندگی سیر شدم نمیدونم از کجا شرو کنم دوس دارم کاری برای خودم دست و پا کنم ولی هیچ کاری بلد نیستم ،یعنی اعتماد به نفسشو ندارم ،شوهرمم اعتماد به نفسمو به صفر رسونده لیسانس کامپیوتر دارم اما خانه دارم ،اصلا از درسم هیچ استفاده ای نکردم و هر چی خوندم یادم رفته ،شوهرم هم شغلش کم درآمده و مدام بهم سرکوفت میزنه که زنای دیگه زرنگن شاغلن ،کار بلدن ،اما تو هیچی بلد نیستی ،اصلا هم خرجم نمیکنه و همش میگه پس انداز کنیم ،اگر هم اعتراضی بکنم به بدترین شکل ممکن بهم توهین میکنه ،به پدر و مادرم توهین میکنه ،میگه تو بی عرضه ای ،دو ساله شاید دویست یا سیصد تومن به من پول داده اونم به زور و مکافات و هزار حرف شنیدن ،آرزو داشتم یه بار بیاد بگه تو هم تو خونه زحمت میکشی بچه کوچیک داری اذیتت میکنه ،یکم بخودت برس ،بیا این پولو ریختم به حسابت برو هر چی میخوای بخر ،اما اگه صد سالم لباس نخرم نمیگه برو ی چی برا خودت بخر ،با خونه پدر و مادرم هم اصلا اخلاقش جور در نمیاد اونا یه شهر دیگه ان اما نه زیاد دور نیم ساعت راهه ولی دو ماهی سه ماهی یه بارم نمیبره ببینمشون ،اگر هم بریم بعدش میاد تا یه هفته میره رو مخم که داداشت چی گفت ،مامانت چی گفت ،بیشعور ان ،اخلاق ندارن مسخره اشون میکنه اداشونو در میاره و ...
بعدشم همش میگه تو خونه راحت نشستی من باید برم کار کنم ،میگم منم کار میکنم تو خونه،بچه اذیت میکنه منم خسته میشم ،مسخره ام میکنه ،میگه کارمندی ،از صب رفتی سر کار خسته ای ،مگه چیکار میکنی ،تو رو خدا کسی کمکم کنه چیکار کنم واقعاا دیگه تحملش برام سخت شده ،خیلی سخت ،فقط به این خاطر دم نمیزنم چون مجبورم چون هیچ کس رو ندارم ازم حمایت کنه و خودم به قول شوهرم زرنگ نیستم و هیچ کاری ازم بر نمیاد ،و به خاطر پسرم ،
خیلی دلم خونه خیلی ،تو رو خدا کسی کمکم کنه چیکار کنم،حس میکنم افسرده ام و اصلا اعتماد به نفس ندارم هیچ دوستی ندارم و نمیتونم با کسی ارتباط برقرار کنم نمیدونم دردمو به کی بگم ،خیلی دوست دارم بمیرم
