دو سه روز مجبوری باید همراه بیمار باشم
هر وقت میرم بیمارستان جوونای هم سن خودمو می بینم که دکتر یا پرستار شدن حالم از خودم بهم میخوره
۲۳ سالمه به هیچی نرسیدم هیچ جایگاهی تو اجتماع ندارم
خدایا شکر به خاطر چیزایی که دارم ولی خیلی بده آدم احساس بی ارزشی کنه مخصوصا در مقایسه با سناش 😞
میشه بکم دلگرمق بدید بهم یه جوری بتونم این دو سه روزو تحمل کنم!؟ خیلی برام زجر آوره
حسود
همه نباید دکتر مهندس بشن
کاش میومدین تاپیکم
دلم داره میترکه از غصه
موفق شدن فقط با دکتر و مهندس شدن نیست چیزی که علاقه داری رو ادامه بده توش موفق بشی
دکترا هم آخرش انقدی باید درس بخونن که پدرشون درآد بعد انقدی هرروز تو یه اتاق بشینن مریض وبدحال وعمل ومرض ببینن که از اونور برن خرج کنن بشوره ببره روحیشون درست شه ،حالا باز با خودته میخوای حسودی کن
دقیقا دقیقا حس و حال من
حس عقب ماندگی و بی ارزشی دارم
شما که هنوز سنی نداری ۲۳, سنی نیس ک
من ۳۰, سالمه و احساس میکنم برا هرکاری دیره
