من همیشه ضربه خوردم بخاطر محبت های بی جام به ادمای بی لیاقت مثه خواهرم مثلا اگه صبح بیدار میشیم واسه خودم چای میریزم برا اونم میریزم میبرم ولی اون حتی صبح ها منو بیدار هم نمیکنه(ما هر دو دانشجو ایم درس میخونیم و ایشون از من بزرگ تره) من هر چیزی میخوام برا خودم درست کنم از اون میپرسم یا هرچیزی میخوام بخرم تویه هرچیزی که باشه از اون هم میپرسم ولی اون اصن اینجوری نیست میدونید از این ناراحت میشم که لیاقت خوبیامو نداره مثلا میدونست من تخم مرغ نیم پز نمیخورم بابام داشت سرخ میکرد صبحانه بخوریم گفت نیم پز درست کن در صورتی که میدونه من نمیخورم
انگار اصلا به ادمای دو رو برش اهمیت نمیده و فقط براش مهمه خودش چی میخواد
بحث تخم مرغ یا یه لیوان چای نیست بحث اینه که ارزش قائل نمیشه برام و وقتی هم مثلا میگم میگه حالا مردی مثلت یه لیوان چای اوردی برام؟؟؟
