سلام بچه ها من سی و دوسالمه و بچه هم دارم و شوهرمم خیلی خوبه و زندگی خیلی خوبی دارم خواهر برادرام زندگیهاشون معمولیه همیشه در حال دویدنن ولی من از اونا بهترم گاهی فک میکنم دل و عقیده من شاید بهتر بوده شاید من راحتتر و زودتر کرامت نشون دادم بلاخره شاید کارای خوبی میکنم ک اونا نمیکنن ک وضع زندگیم از اونا بهتره خیلی واووو نیستم ولی خب خداروشکر لب تر کنم برام زود محیا میشه خیلی خیلی اززندگیم راضی ام ومشکلم اینه ب شدت دلسوزم یعنی حس ترحم بالایی دارم و دست خودم نیس این باعث شده حس کنم دیگران فک میکنن ک من براشون خودنمایی میکنم یا کلاس میذارم و مثلا موقعی ک براساس شرایطی اون کار رو نمیکنم ی جورایی میگن خودشو میگیره حالا سوالم اینه شما ها براساس تجربتون چه درس هایی از معاشرت ها گرفتین مثلا چه جوری میرین خونه خواهر برادراتون یا پدر مادراتون کی میرین ماهی یا هفته ای چند بار خواهش میکنم دلسوزانه جوابمو بدین باشوهرمم زیاد نمیتونم در موردش صحبت کنم یعنی اینجوری بگم که آداب حرف زدن و معاشرت و سیاست و اینارو بلد نیستم دروغ نمیتونم بگم حتی اگه ب ضررم باشه لطفا هرچی ک فک میکنید مفیده ب ذهنتون رسید بهم بگین
همینکه فک میکنی کار خوبی انجام دادی ک از بقیه بالاتری ینی خودتو میگیری دیگ😇
ببین کلا اگه برای هرکی زیاد دلت بسوزه ، بعد ی مدت میشه وظیفت
اگه خاهر برادرات وضعشون بد نیس پس دلت نسوزه براشون
راهکار بده حرف بزن راهنمایی کن اما یجور نباش ک بشه وظیفت
بهترین و دلسوزانه ترین پیشنهادی که میتونم بهت داشته باشم اینه که با چندتا مشاور خانم میانسال حرف بزن. با یکی هم نه که نکنه خودش عقده داشته باشه. اونا چون خودشونم تجربه زندگی دارن خیلی بهتر و عاقلانه تر میتونن راهنماییت کنن. مشکل مالی هم نداری که. پس بجای اینجا از اونا مشاوره بگیر
منم همش فکر خانوادم بودم تا ی جریانی شد ک دیدم اونقدام بفکر من نیستن و اینهمه کار کردم براشون ، براشون خیلی ارزش نداشته
خیلی خیلی ناراحت شدم و اذیت شدم چون خودمو خوشی هامو خیلی فدای اونا کردم
ولی بعد اون اتفاق دیگه خودمو اصلاح کردم
توام تا این شکلی نشدی خودتو اصلاح کن
منم همچین برداشتی داشتم ولی فکر میکنم از ّتجربگیته.
ببین زندگی خیلی بالا پایین داره. همیشه باید کلاهتو سفت بچسبی. ممکنه همون خواهر برادرت روزی جای تو باشن و تو جای اونا. دنیا خیلی بازیها داره. دلیل دلسوزیهات همینه که فکر میکنی پول کافیه و دغدغه نداری برای رشد خودت و استقلال خودت. ولی سخت در اشتباهی. اگر برای خودت برنامه داشته باشی و خودت رو تو جامعه بالا بکشی و در تلاش و تکاپو برای رشد و پیشرفت شخصی خودت باشی دیگه وقت نمیکنی بیخود برای کسی دل بسوزونی. به خودتم اینجوری نگاه نمیکنی تازه میفهمی چقدر جاداری رشد کنی و در معاشرت بیشتر با مردم میفهمی شاید کسی پول نداشته باشه ولی چیزای دیگه ایی داشته باشه که از شدت ارزشمندی قیمت نداره. اونوقت رفتارتم تغییر میکنه و متعادلتر و با تجربه تر میشی.
اصلا دلسوزی رو توصیه نمیکنم. چون همیشه باعث توقع و در نهایت دلخوری هردوطرف میشه. ولی باید فرد مفیدی باشی. راهشم رشد فردیه. دلتو به هیچ چیز و هیچکسی جز خودت خوش نکن. و از امکاناتت برای رشدت استفاده کن
باید انقدر خودت هدف و برنامه داشته باشی و انقدر سرت شلوغ باشه که حتی اگه بگن هم یادت نمونه و وقت نکنی برای کسی کاری انجام بدی. مگر اینکه بحث مرگ و زندگی باشه. اگر حرفام تو ذهنت جرقه ایی ایجاد کرد برو پول خرج کن و از مشاوره های مختلف استفاده کن تا بهت بگن طبق استعداد و شرایطت چیکار میتونی بکنی
