همیشه فکر میکردم داغ فرزند برای آدمکای معمولی سنگینه و امام ها و آدمای بزرگ میتونن باهاش کنار بیان چون انا لله و انا الیه راجعون.
امروز تو روضه ای شنیدم که می گفت:
وقتی حضرت علی اکبر رو با نیزه و شمشیر و با ضربات زیاد به زمین می اندازن و ایشان پدرشان را صدا می زنند و از پیامبر یاد می کنن، امام حسین به سمتشون میرن با سرعت و با بغض میگن " خدا بکشد آن مردمی را که تورو کشتند"
و بعد با صدای بلندی بر فرزندشان گریه می کنند.
وقتی دست دخترم سوخت باهاش مردم و زنده شدم! یا امام حسین چی کشیدی وقتی کشته شدن همه عزیزانت رو دیدی؟چه دردی؟ چه صبری؟
امروز تو روضه ای شنیدم که می گفت:
وقتی حضرت علی اکبر رو با نیزه و شمشیر و با ضربات زیاد به زمین می اندازن و ایشان پدرشان را صدا می زنند و از پیامبر یاد می کنن، امام حسین به سمتشون میرن با سرعت و با بغض میگن " خدا بکشد آن مردمی را که تورو کشتند"
و بعد با صدای بلندی بر فرزندشان گریه می کنند.
وقتی دست دخترم سوخت باهاش مردم و زنده شدم! یا امام حسین چی کشیدی وقتی کشته شدن همه عزیزانت رو دیدی؟چه دردی؟ چه صبری؟
