از الگوی معرفت و خداپرستی در نهج البلاغهننگت آید که بخسبی و شکم پر زطعام دیگری پوست بجوید که به دندان کشدش
آیا به همین بسنده کنم که به من پیشوای موءمنان بگویند، اما با آنان در سختیهای روزگار شریک نباشم و درتلخیهای زندگی الگوی آنان قرار نگیرم؟ من آفریده نشده ام که خوردن غذاهای پاکیزه مرا به خود مشغول کند، همانند حیوان پرواری که تمام فکر و ذکرش علف است یا همچون حیوان رها شده ای که کاری جز چریدن وپرکردن شکم ندارد و از سرنوشتی که در انتظار اوست، بی خبر است. آیابیهوده و عبث آفریده شده ام؟ آیا باید سررشته دار ریسمان گمراهی باشم یا در طریق سرگردانی قدم گذارم؟
گویا می شنوم که کسی می گوید:اگر قوت و خوراک فرزندابوطالب این است باید نیرویش به سستی گراییده وازمبارزه با همتایان و نبرد با شجاعان بازماند؟ بدانید که درختان بیابانی چوبشان محکمتر است، اما درختان سرسبز که همواره در کنارآبند پوست نازکترند. درختانی که در بیابان می رویند و جز با آب باران سیراب نمی شوند، آتششان شعله ورتر و با دوامتر است.
