فکرمو مشغول کرد،
همسر من خیلی اهل کمکه،در عمل تمام عیار هوای من و بچه ها رو داره،حتی کار خونه یا بچه ها.
تو جمع حرمتمو نگه می داره.بین من و خانواده طرف منه.البته اضافه کنم که واقعا مقصر اونان.
حالا این وسط یه چیزی هست که رو مخمه.اینکه رمانتیک بازی بلد نیست.خودش قبول داره.هر سری میگه درستش می کنم.ولی انگار تو ذاتش نباشه نمی تونه
ادامه داره.دارم تایپ می کنم
خلاصه که من دوماهه زایمان کردم.انگار کاملا خنثی شدم نسبت بهش.
با اینکه همدیگرو دوست داریم تو روال عادی.
نمی دونم.احتمالا اثر زایمانه.ولی مطمئنا اگه کمی رمانتیک تر بشه حالم زودتر خوب میشه
از بعد تولد بچه اولم که دوسال پیش میشه انگار کمی عصبی شده.
چند باری هم دعوامون شده همیشه خودم پاپیش گذاشتم.
در واقع وقتی بحثمون بشه به هیچ عنوان پاپیش نمی ذاره حتی اگه مقصر باشه.
من مشکل با خانواده همسرم بسیار داشتم.با اضافه اینایی که گفتم.
همش تنهایی مدتهااااا صبوری کردم تا حل شده.
الان انگار خسته ام.سرد شدم
همینو بهش بگو ک نیاز ب ابراز محبتش داری
میلم نمی کشه به محبت کردن.
همش میگم این چه دوست داشتنی هست که وقتی بحثمون بشه طرف به غرورش فکر کنه نه حال خوبمون.به نظرم وقتی کسی رو دوست داشته باشی ولسه حال خوبش همه کاری میکنی
چرا همش من باید بار آرامش زندگیمون رو به دوش بکشم.
خسته ام.
هنو ۲۲سالته
دو شکم زاییدی
انقدرم خسته ای از زندگی؟!
جدی میگی واقعا؟ یکم ب خودت انگیزه بده. ورزش کن. حال روحیتو خوب کن. محبت کردنو خودت یادش بده
هدیه بخر
همسرتم کم کم یاد میگیره
ولی واقعا بااین سن نگو خسته ای😅
عزیزم خیلی محبت می کردم.تا دلت بخواد.
دو سال اول زندگیم ماجرای وحشتناااااااااااااک خانواده همسرم.همش با صبوری خودم گذشت و درست شد.می تونستم با جیغ و داد خونه بابا رفتن حلش کنم ولی سعی کردم با وقار حل بشه.
بعد دوسال پیش که پسرم دنیا اومد شوهرمو انگار طلسم کرده باشن(مثال زدم)عصبی شده بود.حرفای معمولی هم با داد می زد و کلا سرد بود.حدود نه ماه.و حتی اگه جنازم جلوش می افتاد نگام نمی کرد چه برسه که قهر باشم ناز بکشه
و منی که تازه زایمان کرده بودم و کسی باید هوامو می داشت نه ماه فشار عصبی بسیااااااار سنگین کشیدم تا زندگیم آروم شه.من شهر غریبم هستم.
بعدم خداخواسته باردار شدم. بارداری خیلی سختی داشتم.
خیلی فشار روحی داشتم این چهار سال که نمیشه کامل تعریف کرد.
و همه رو تنهایی درست کردم.حتی به مادرم نگفتم.
حالا بحث زایمان شد نگین افسردگی زایمانه و فلان ....
کلا چون این چهار سال همش من دور و ور شوهرم بودم و سعی کردم فضای محبت آمیز ایجاد کنم
و نازکش ندارم،حق قهر ندارم چون خودم باید برم جلو.
همسرم اگه سالها کنار هم باشیم جز تلویزیون ایده ای نداره.
الان که بچه دار شدیم که دیگه اگه قبلا ده دقیقه وقت می ذاشت اونم نیست.
در نتیجه اینا سرد شدم.زورم داره یه تنه این کارا رو کردن.
و البته تلاش یه طرفه هیچ وقت به مقصد نمی رسه.
دلم یه شوهر عاشق و رمانتیک می خواد
عزیزم همسر منم دقیقا مثل همسر شما
کلا بلد نیست هیچی نه محبت نه احساس نه تا حالا سوپرایزم کرده.بعضی چیزارو اینجا میخونم شاخ در میارم میگم یا خدا اینا دارن زندگی میکنن یا من!!!ولی کنار اومدم و یجورایی سرکوب کردم اگرم یچیزی ب همسرم بگم فوری وضع اقتصادی و درآمد کم رو بهانه میاره و تمام.اگه شوهرت پای حرفات و دردو دلهای میشینه باهاش حرف بزن همیشه و سعی کن بهش یاد بدی مخصوصا ک الان دوتا بچه داری ندار روابطتان عادی بشه.من ک دیگه بی خیال شدم و کنار اومدم اما تو سعی خودتو بکن
خیلی حرف زدم.
و دقیقا نکته اینه.
قبل بچه ها خیلی بهتر بود.
بعد انگار بداخلاق تر و بی حوصله تر شده.
از همینم جگرم می سوزه.
دوست ندارم مثل اکثر مردم جامعه بگم زندگی متاهلی اولش خوبه.
خدا می دونه سعی خودمو کردم.
آخه یه لقمه نون و یه جای خواب همه حا هست.
آدم واسه خاطر عشق ازدواج می کنه.
عزیزم شاید کلا مدلش اینطوریه. عوض نمیشن اینطور آدما
مشکل خاصی ندارن ولی به طیف گسترده از آدما اینطورن
