قبول دارم.منمچند داستان و رمان ایرانی ک خوندم، اغلب غمگین و جدبدا پر از ابهام و رازالود و گیج کننده بودن
مثلا سمفونی مردگان عباس معروفی مسهوره ولی خیلی فضا غمناکه
یا ابی تر از گناه و انگار گفته بودی لیلی، هم غمگین و هم پیچیده.اخرشونم مثل فیلم های پایان باز هست
ولی مثلا رمان جنگ و صاح لئو تولستوی اینجوری نیس. اخرش شاده.یعنی ادمایی ک در طول داستان رنجمیکشن، اخرش ب ارامش و خوشبختی پایدار میرسن
و با وجود تعدد شخصیت فراوان، فقط یک نفر از قهدمانان در جنگ کشته میشه. بقیه جون سالم ب در میبرن.