حس میکنم زندگیم بین زمین و هوا معلق مونده. من و نامزدم هردو دانشجوییم و الان داریم برای ارشد کنکور میدیم در کنارش کار میکنیم و چون نرم افزار هستیم مرتبط با همون کامپیوتر اما الان خانواده هامون مانع شروع زندگی ما هستن و روی هوا موندیم، اینم بگم نامزدیمون صیغه ای نبوده و آشنایی دادن خانواده ها بوده و این که تو دانشگاه هم ادمای نزدیکمون با خبرن تاحدی. حالا مشکل من اینه که با این که هم خانواده من هم اون وضع مالی بدی ندارن و مخالف ازدواج ما نیستن و خانواده اون با من و من با خانواده اون آشنا هستیم، خانواده من عقیده دارن باید کار ثابت داشته باشه و شرایط مختلف درحالی که ما میخوایم درسمون رو ادامه بدیم. خانواده اون هم میگن صبرکن سنت بره بالاتر و سربازی رفته باشی موقعیتت تثبیت بشه و باباش گفته در غیر این صورت من پشتت نیستم اگه زودتر بری جلو چون باید شرایطت درست باشه و پخته تر باشی و غیره. این شرایطی که گذاشتن طوری هست که نمیدونم باید چیکارکرد؟ خانواده هردو طرف سرمایه دارن که به ما کمک کنن برای شروع زندگی اما توقع دارن هی فعلا درس بخونیم، اون سربازی بره کار ثابت پیدا کنه. چه گیری افتادیم! چرا باید انقدر شروع رو سخت بگیرن مارو پیر کنن...
ممکنه شما نامزدی رو جور دیگه بدونید اما خانواده ها فعلا اینطور صلاح دونستن
دو تا جوون نامزد کردن و همدیگه رو دوست دارن جای اینکه کمکشون کنن برن زیر یک سقف سنگ میندازن حرفاشون درست ولی الان شرایط رو هم باید بسنجن بره سربازی بیاد و پخته تر شه و ....الان فقط حمایت باید بکنن مشخص با اینکارا روح شما سرخورده میشه و غصتون میگیره.هم چنان باشون حرف بزنید و راضیشون کنید.این شروط نیاز به چند سال صبر داره
دقیقا مشکل من همین زمانیه که می‌بره ما چندسال چیکارکنیم اونم با این خانواده های سنتی که سر رفت و آمد ها داغون میکنن ادم رو...
مشکل ما اینه هم سن هستیم تقریبا من ۲۲ اون ۲۳ واقعا سنمون کمه؟ همین که دانشگاه و رشته خوب میریم کنارش کار میکنیم کافی نیست که اعتماد کنن؟
خیلی هارو میبینم دغدغه جهیزیه دارن و غیره. من با این که وضع خانواده مشکل نداره حساب کردم دیدم یه زندگی دانشجویی رو میتونیم با همون وام ازدواج خودمون و همین کار پاره وقت شروع کنیم درس هم بخونیم خانواده ها فکرمیکنن الان بیست سال پیشه که طرف همه چیش ردیف باشه یکی هم بخواد زود ازدواج کنه خانوادش میگن نه حالا دوستامو به زور شوهر دادن میگن میترشی که خیلی هم کلمه زشتیه. بعد من اینجوری...
برای من واقعا مهم نیست خونه لوکس و جهیزیه فلان واقعا از این که انقدر دوریم خسته شدم. هرکاری هم میکنم درست نمیشه
شما هر دوتون شرایط ازدواج دارید اینا بهونست که میارن ، تا سال دیگه فشار بیشتر کنید روشون و سال دیگه برید سر خونه زندگیتون ان شالله.ثابت کنید که میتونید رو پا خودتون وایسید و کار کنید و تلاش کنید زودتر برید زیر یک سقف ان شالله.
اینجوری نمیشه که فقط حرف اونا باشه ، الان شما هستید و خانواده ها باید به یه جمع بندی برسید،با این کار غیر خرتب کردن اعصاب شما و خسته کردنتون و زدنتون از زندگی و غصه چیزی براتون نزاشتن.بگید حمایتمون کنید و ما رو به روزی نندازید که افسرده شدیم و غمگین بعد بیاید هی ناراحت بشید که کاش همونموقع راضی میشدیم.فکر مارم بکنید بگو
