دودل شدم. نمیتونم تصمیم قطعی بگیرم. چند روز پیش به فکر طلاق افتادم ولی گفتم چند روز بگذره درست میشم، امشب باز گند زد به روانم. با یه خونواده ی پررو و بی عرضه نمیتونم زندگی کنم. فک میکردم همو دوست داریم و میتونیم بسازیم ولی اینجوری نمیشه. هردومون برای ازدواج جوون هستیم و خریت کردیم. شایدم مشکل از منه که بلد نیستم کوتاه بیام یا حالا هر چی. حس میکنم قرار نیست بتونم با هیچ مردی کنار بیام.
توو فکر اینم که طلاق بگیرم و زندگی خودمو بسازم. اما میترسم از اینکه اشتباه بزرگتری باشه. مطمئنم پدرم در این زمینه هیچ حمایتی نمیکنه، مادرم هم از غصه های من و از دست پدرم یپر شده. خودم کارمند هستم و یه سال از دانشگاهم مونده. توو منطقه ما برای دخترا راحت حرف درمیارن و زندگی تنهایی اصلا راحت نیست ولی اینا رو به زندگی فلاکت بار ترجیح میدم. به نظرتون میتونم از پسش بربیام؟ حس میکنم رفتارای پدرم از بچگی باعث شده که ناخودآگاه نتونم با مردا ارتباط خوبی داشته باشم.
میخوام پول جمع کنم برم یه آپارتمان رهن کنم، حتی توو دیوار و شیپور هم گشتم، تا این حد به فکرشم ینی. به تنهایی و استقلال نیاز دارم.
شما رو به هر کی میپرستین قسم یه راه چاره نشونم بدین. مشاوره نمیتونم برم، نه شرایطشو دارم و نه نتیجش دائمی خواهد بود.
