اگر مدتهاست در رابطه‌ای گیر کرده اید که در آن آزارش بیشتر از عشق و همدلی‌اش است.
اگر مدتهاست از فردی که با او در رابطه هستید راضی نیستید و مدتهاست به این نتیجه رسیده‌اید که نمیتوانید تحملش کنید، اما همچنان مراعات میکنید و حرصتان را سرکوب میکنید و جلو میروید و دنبال فرصت یا توضیحی هستید که با او بهم بزنید،
از خودتان بپرسید:
چه کسی در زندگی‌ام اجازه نمیداده اعتراض کنم؟
چه کسی زمان‌هایی که از شخصی یا موقعیتی خوشم نمی‌آمده اجازه نمیداده مخالفت کنم و تصمیم مستقلی از تصمیم او بگیرم؟ (مثلا اگر از شخصی خوشم نمی‌آمده، معاشرت نکنم یا مثلا مهمانی خانوادگی را شرکت نکنم چون با افرادش احساس نزدیکی و صمیمت نداشته‌ام)
از خودتان بپرسید که چه کسی اجازه نمیداده از چیزی خوشتان نیاید و با این حس راحت باشید و به زور شرایط را تحمل نکنید؟
جواب به این سوال‌ها شما را به واقعیتی درونی میرساند، به این واقعیت که من به خودم اجازه نمیدهم خوشم نیاید، توضیح ندهم و آن موقعیت، شرایط یا فرد را ترک کنم. درست مانند کسی که سالها قبل اجازه‌ی ابراز احساسات ناخوشآیندم را به من نمیداده.
.
.
.
پ.ن:
ما اجازه داریم خوشمان نیاید، لازم نیست این احساس را توضیح دهیم اما لازم است در مورد تصمیممان گفتگو کنیم و با احترام موقعیت، شرایط، رابطه و یا فردی را ترک کنیم.
متن #پونه_مقیمی
