یه خواستگار دارم که سه ساله باهم دوستیم
۲۳ سالمه ایشون ۲۷
ولی مثل مردای ۷۰ ساله فکر میکنه خیلی دوستش دارم نمیدونم ازش چجوری بگذرم
نه میزاره سرکار برم کاری ام ک فقط زنونه باشه نیم وقتم نمیزاره حتی دانشگاهمم دیگه نمیتونم برم بهش میگم متعصبی قبول نمیکنه حرف خانوادش خیلی براش با ارزشه مخصوصا مادرش
درامد انچنانی هم نداره فقط تو این س سال با اجبار من خونه ماشین گرفت
از اینده خیلی میترسم خیلی
نمیدونم چیکار کنم از شانس بدم تو کوچمون هستن همسایه ایم
کسی تجربه زندگی با همچین کیسی داره ؟
ن والاعزیزم
عاشق چیش شدی
یعنی انقدر لنگ شوهری؟؟؟
فقط میگم اگه باهاش بمونی بدبختی همین..
اخلاق و ایمانش چطوره؟
دلتون به چی خوشه؟ هیچ نکته مثبتی نداره
قبول کنی ایندتو کلا خراب میکنی
حسابی فکر کن
تو س سال خونه و ماشین گرفته خوبه
ولی این ک دهن بینه و حساس واقعا بده
چرا تا حالا نگهش داشتی؟
ولش کن
کسی که حرف بینه به درد نمیخوره
خودتو بدبخت نکن چیه این اخه
مردی ک زنشو تشویق ب پیشرفت نکنه مفتم نمی ارزه
ازدواج نکن
اون عشق میشه تنفر
تفاهم ندارید و به مشکل بر میخوری...
همه ی پسرا اینجوری شدن
منم همین داستانو دارم با کار کردنم مشکل داره ولی میرم سرکار
