اون‌قدر آدمها قبل من و تو غصه خوردن،
لب پنجره سیگار کشیدن،
عاشق شدن، فارغ شدن، فحش دادن...
اون‌قدر آدمها قبل من و تو بردن، باختن،
گذاشتن رفتن، گم و گور شدن...
اون‌قدر آدمها قبل من و تو
به گذشته‌شون فکر کردن، حسرت خوردن،
بغض کردن...
حالا کجان؟
رها کن رفیق، رها کن بره...
اون قدر آدم ها قبل من و تو توی جریان زندگی، تو خود کشمکش زندگی؛ اصلا توی حالی که ابدی بودند ،ابدی دیده می شدند ،
همه هم متفق القول بودند که انها همیشه گی ند
لیک
رفته اند
در نگاه های هاج و واج ما
در بهت و نا باوری ما
کسی برای بردن از شان اجازه نخواست
نه ازخودشان
نه از عزیزان شان
و نه از ما
